Szczyt Lenina

Szczyt Awicenny

Szczyt Lenina, widok z Sary-Mogol (2012)
Państwo	Tadżykistan  Kirgistan
Położenie	Obwód oszyński, Górski Badachszan
Pasmo	Pamir
Wysokość	7134 m n.p.m.
Wybitność	2790 m
Pierwsze wejście	28.06.1928 Karl Wien, Eugene Allwein i Erwin Schneider (Niemcy)
Położenie na mapie Tadżykistanu Szczyt Lenina
39°20′33″N 72°52′39″E/39,342500 72,877500
Multimedia w Wikimedia Commons

Szczyt Lenina, także Szczyt Awicenny (7134 m n.p.m.; ros. пик Ленина, pik Lenina; kirg. Ленин чокусу, Lenin czokusu^[1]; tadż. қуллаи Абӯалӣ ибни Сино, kullai Abuali ibni Sino; do 1928 roku Szczyt Kaufmana) – szczyt w Górach Zaałajskich w Pamirze, w Azji, na granicy Tadżykistanu i Kirgistanu, drugi co do wysokości (po Szczycie Ismaila Samaniego) w górach Pamiru. Do czasu rozpadu Związku Radzieckiego był drugim co do wysokości szczytem radzieckiego Pamiru i trzecim w ogóle szczytem ZSRR.

Szczyt odkrył i opisał jako pierwszy w 1871 r. młody rosyjski geograf Aleksiej Fedczenko. W czasie swej trzeciej wyprawy badawczej do Azji Środkowej osiągnął on przełęcz Tengizbaj w Górach Ałajskich, skąd po drugiej stronie szerokiej Kotliny Ałajskiej ujrzał „szczyt, który (…) dominował nad innymi (…). Kształt tego szczytu był bardzo charakterystyczny: piramida o podstawie niewspółmiernej w stosunku do wysokości, piramida nieregularna, jako że północny bok ma stromy, a południowy połogi (…). Później z dołu, z Ałaju, widziałem ten szczyt i stąd okazał się on najwyższy”. Fedczenko nazwał go Szczytem Kaufmana.

W 1888 r. prawdopodobnie po raz pierwszy górę ujrzał Polak, Bronisław Grąbczewski, wówczas porucznik armii Imperium Rosyjskiego. W czasie swej drugiej ekspedycji w góry Azji Środkowej, zorganizowanej przez Rosyjskie Towarzystwo Geograficzne, opisał on „majestatyczny szczyt Kaufmana” widziany z Doliny Ałajskiej.

Pierwsze wejście na szczyt miało miejsce w 1928 r. Dokonali tego dwaj Niemcy - Karl Wien, Eugene Allwein i Austriak, wybitny kartograf Erwin Schneider^[2] w ramach wyprawy niemieckiej. Pierwszego wejścia radzieckiego dokonali 8 września 1934 r. Witalij Abałakow, N. Czernucha i I. Łukin (wiodło ono granią wschodnią).

Latem 1967 roku, dla uczczenia 50. rocznicy rewolucji październikowej, Federacja Alpinizmu ZSRR zorganizowała międzynarodową alpiniadę w Pamirze, której celem było wejście na ówczesny Pik Lenina. Podczas jej trwania szczyt zdobyło 321 alpinistów, w tym (14 sierpnia) grupa wspinaczy polskich: Stanisław Biel, Eugeniusz Chrobak, Piotr Młotecki, Andrzej Sobolewski, Zbigniew Staszyszyn, Ryszard Szafirski i Adam Zyzak^[3].

W 1974 r. wszystkie członkinie radzieckiej wyprawy kobiecej (osiem osób) zmarły w obozie na wysokości 7000 m n.p.m. z powodu nagłego pogorszenia pogody (niż atmosferyczny). O tym wydarzeniu opowiada film fabularny Storm and Sorrow(inne języki).

13 lipca 1990 r. 43 wspinaczy zginęło w lawinie spowodowanej trzęsieniem ziemi, która zeszła na obóz na tzw. Patelni na wysokości 5300 m n.p.m.^[4]

Zdobycie szczytu jest wymagane dla uzyskania, rosyjskiego (wcześniej radzieckiego) wyróżnienia alpinistycznego – Śnieżna Pantera.

W czerwcu 2006 r. rząd Tadżykistanu zmienił dotychczasową tadżycką nazwę szczytu қуллаи Ленин (kullai Lenin) na nazwę қуллаи Абӯалӣ ибни Сино (kullai Abuali ibni Sino) nadaną na cześć perskiego naukowca Awicenny^[5]. Nazwy rosyjska i kirgiska, tego leżącego na tadżycko-kirgiskiej granicy szczytu, obowiązujące w Kirgistanie nie zostały jednak zmienione.

• Biel Stanisław: Pik Lenina, w: „Poznaj Świat” nr 1/1968, s. 3–8.

• Szczyt Lenina na SummitPost