Szczęście (fr. Le bonheur) – francuski dramat psychologiczny z 1965 roku w reżyserii Agnès Vardy, nakręcony na podstawie jej autorskiego scenariusza. Zdjęcia kręcono w Paryżu oraz w departamentach Hauts-de-Seine (Fontenay-aux-Roses) i Dolina Marny (Créteil, Vincennes).

Głównym bohaterem filmu jest François (Jean-Claude Druout), stolarz wiodący szczęśliwe życie u boku swej żony Thérèse (Claire Druout), z którą ma dwoje dzieci. Gdy jednak François wdaje się w romans z poznaną podczas wyjazdu służbowego Émilie i zwierza się żonie ze zdrady małżeńskiej, ta popełnia samobójstwo.

Szczęście było filmem swego czasu gorąco dyskutowanym, wykpionym przez „janczarów” z czasopisma „Cahiers du cinéma”^[1] i niezrozumianym przez feministki drugiej fali, które w momencie premiery oskarżały Vardę o utrwalanie patriarchalnej dominacji nad kobietami^[2]. Dopiero po latach dostrzeżono „wizualną ironię” dzieła^[3]. Podkreślała ją dodatkowo muzyka Mozarta, wzmacniająca tragizm dalszych losów rodziny^[4] .

Jonathan Rosenbaum z pisma „Chicago Reader” określił Szczęście mianem filmu „pięknego i odrażającego”, a zarazem „jednej z najlepszych i najbardziej interesujących fabuł” reżyserki^[5] . Dzieło Vardy otrzymało Srebrnego Niedźwiedzia – Nagrodę Specjalną Jury na 15. MFF w Berlinie oraz Nagrodę im. Louis Delluca^[6].

• Rebecca J.R.J. DeRoo Rebecca J.R.J., Unhappily ever after: visual irony and feminist strategy in Agnès Varda’s Le Bonheur, „Studies in French Cinema”, 3, 8, 2008, s. 189–209, DOI: 10.1386/sfc.8.3.189_1 .
• TadeuszT. Lubelski TadeuszT., W cieniu Nouvelle Vague. Kino francuskie 1959–1968, [w:] TadeuszT. Lubelski, IwonaI. Sowińska, RafałR. Syska (red.), Kino epoki nowofalowej. T. 3, „Universitas”, 2015 (Historia kina), s. 65–144 .
• JonathanJ. Rosenbaum JonathanJ., Le Bonheur [online], Chicago Reader [dostęp 2019-09-14]  (ang.).
• AmyA. Taubin AmyA., Le bonheur: Splendor in the Grass [online], The Criterion Collection, 22 stycznia 2008 [dostęp 2019-06-15]  (ang.).

• Szczęście w bazie IMDb (ang.)