Stefan Inglot
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia gospodarcza i spoleczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status |
członek krajowy czynny |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Wrocławski – 1977[1] | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Lwowski |
| Odznaczenia | |
  
| |
Stefan Inglot (ur. 10 czerwca 1902 w Albigowej, zm. 10 stycznia 1994 we Wrocławiu[2]) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, specjalizujący się w historii gospodarczej i społecznej[3], działacz ruchu spółdzielczego. Był współtwórcą i organizatorem wrocławskiej szkoły historii gospodarczej[2]. Ojciec prof. Mieczysława Inglota.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z rodziny chłopskiej zamieszkałej we wsi Albigowa pod Łańcutem. Uczył się w gimnazjum w Łańcucie. Przed maturą brał udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami w 1918 i bolszewikami w 1920[4]. Studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie odbył pod kierunkiem prof. Franciszka Bujaka, jednego z twórców polskiej szkoły ekonomicznej. W 1926 roku doktoryzował się z filozofii a habilitował w 1932 roku z historii. Na Uniwersytecie Lwowskim podjął pracę najpierw jako docent (1932–1939), a następnie, od 1939 roku, na stanowisku profesora tytularnego historii społecznej i gospodarczej[2]. Jednocześnie pracował w Ossolineum i wykładał w Akademii Handlu Zagranicznego[4]. W latach 1924–1945 pracował w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie jako bibliotekarz, następnie kustosz oddziału rękopisów. Czas wojny spędził we Lwowie – był prezesem nielegalnego Stronnictwa Ludowego i zajmował się tajnym nauczaniem, nadal pracując w Ossolineum. W 1944 został przypadkowo aresztowany[4].
Po wojnie objął w Krakowie katedrę w Studium Spółdzielczym Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego, organizując jednocześnie Katedrę Historii Społecznej i Gospodarczej w Uniwersytecie Wrocławskim[4]. W 1950 roku Stefan Inglot wyjechał na stałe do Wrocławia. W Uniwersytecie Wrocławskim był m.in. prodziekanem (1954) i dziekanem (1954–1958) Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1956[2].
Był m.in. członkiem Węgierskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Wrocławskiego Towarzystwa Miłośników Historii[2].
17 września 1977 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego[5].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ doktorat honoris causa
- ↑ a b c d e Stefan Inglot. uni.wroc.pl. [dostęp 2014-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
- ↑ Prof. zw. dr hab. Stefan Inglot, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-03-10].
- ↑ a b c d Magdalena Bajer: Inglotowie. forumakad.pl. [dostęp 2012-03-09]. (pol.).
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 306. ISBN 83-7384-561-5.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Stefan Inglot, Słownik biograficzny powiatu łańcuckiego
- Publikacje w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu. uam-hip.pfsl.poznan.pl. [dostęp 2012-03-10]. (pol.).
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
