Stanisław Szczuka
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
| |
Stanisław Szczuka (ur. 25 listopada 1928 w Warszawie, zm. 20 kwietnia 2011) – polski adwokat, obrońca w procesach politycznych okresu PRL-u. Współpracownik biura interwencyjnego KOR.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1952 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1951–1955 aplikant adwokacki, od 1955 adwokat, w latach 1955–1993 członek zespołu adwokackiego nr 25 w Warszawie, następnie prowadził indywidualną kancelarię.
W roku 1956 prowadził sprawę rehabilitacji członków kierownictwa polskiego państwa podziemnego skazanych w procesach stalinowskich. Był obrońcą lub pełnomocnikiem pokrzywdzonych w wielu procesach politycznych w czasach PRL, m.in.
- studentów UW i ASP zatrzymanych po wydarzeniach marcowych 1968 r.
- Jakuba Karpińskiego w procesie taterników
- osób oskarżonych o zakłócanie spokoju społecznego w grudniu 1970 r. w Warszawie
- Jana Kapuścińskiego i Stefana Niesiołowskiego w procesie organizacji „Ruch” (w konsekwencji śmiałej obrony został na 3 miesiące zawieszony w prawie wykonywania zawodu) (1971)
- Wojciecha Ziembińskiego sądzonego w związku z akcją wywieszania klepsydr na 11 listopada i w wielu innych procesach
- Władysława Siły-Nowickiego w procesie związanym z jego działalnością adwokacką
- w procesach radomskich w 1976 r.
- w licznych procesach o nadużycia funkcjonariuszy MO
- w procesach dziennikarzy biuletynów „Solidarności” w Puławach po 13 grudnia 1981 r.
- Ireny Rasińskiej i Zbigniewa Pietrzaka w procesie Radia Solidarność w Warszawie w 1983 r.
- w procesie Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu „Solidarność” w 1983 r.
- w procesie Rolanda Kruka z Ruchu „Wolności i Pokój” w 1987 r.
Był, wraz z Janem Olszewskim, Antonim Pajdakiem i Wojciechem Ziembińskim, współautorem i sygnatariuszem Listu 14, w którym polscy prawnicy i naukowcy protestowali przeciwko drastycznym represjom stosowanym wobec uczestników wydarzeń czerwca 1976, a także przeciwko umieszczeniu w Konstytucji PRL przepisu o nienaruszalności sojuszu z ZSRR. Współpracował z Biurem Interwencyjnym Komitetu Obrony Robotników.
Po 1989 był, niespodziewanie dla opinii publicznej, obrońcą jednego z milicjantów oskarżonych o śmiertelne pobicie Grzegorza Przemyka. W 1993 roku bez powodzenia kandydował do Sejmu z ostrołęckiej listy Porozumienia Centrum, a w wyborach w 1997 roku do Senatu z rekomendacji Unii Prawicy Rzeczypospolitej[1]. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006)[2].
Ojciec Kazimiery Szczuki – dziennikarki i krytyczki literackiej, zięć Władysława Winawera[3]. Pochowany na Starych Powązkach (kw. 29-2-17)[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Obwieszczenie PKW o wynikach wyborów do Senatu RP przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621)
- ↑ Informacja o odznaczeniu. [dostęp 2014-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-27)].
- ↑ Wyborcza.pl [online], www.wysokieobcasy.pl [dostęp 2017-11-26].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW ŻBIKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-11-28].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Teresa Bochwic, Stanisław Szczuka, [w:] Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–89, Tom 2, Warszawa: Ośrodek Karta, 2002.
- Biogram na stronie Encyklopedii Solidarności. encysol.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-11)].
- Wspomnienie na oficjalnym blogu Janusza Korwin-Mikkego (26.04.2011)
- Nekrolog w Gazecie Wyborczej
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
