Stanisław Scheuring

Data i miejsce urodzenia	30 września 1894 Wieliczka
Data i miejsce śmierci	8 lipca 1953 Nowy Jork
Zawód, zajęcie	sędzia
Tytuł naukowy	doktor praw
Stanowisko	prezes sądu
Pracodawca	Sąd Okręgowy w Stanisławowie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Scheuring (ur. 30 września 1894 w Wieliczce, zm. 8 lipca 1953 w Nowym Jorku) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw, prezes sądów okręgowych w Krakowie i Stanisławowie.

Urodził się 30 września 1894 w Wieliczce, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Adolfa i Elżbiety z domu Beuda^[1][2][3][4]. W 1904 ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości^[5], a 29 czerwca 1912 zakończył naukę w c. k. Gimnazjum Realnym (IV) w Krakowie, złożonym egzaminem dojrzałości^[5][6]. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym i Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego^[5].

25 sierpnia 1914 jako student II roku wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 2. kompanii I batalionu 2 pułku piechoty^[7][4]. 29 października 1914 został ranny w nogę w bitwie pod Mołotkowem^[8]. W maju 1915 został przeniesiony do 4 pułku piechoty i przydzielony do 10. kompanii III batalionu^[4]. 2 grudnia 1915 jako chory przebywał w Szpitalu Fortecznym Nr 4 w Krakowie^[9]. 1 stycznia 1917 został mianowany chorążym w piechocie^[10]. Wiosną tego roku został wymieniony we wniosku do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[4]. 1 września 1917 został dowódcą 10. kompanii 4 pp^[11]. 15 września 1917, po kryzysie przysięgowym, jako poddany austriacki został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii^[12]. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy w Radymnie został przydzielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 13, a następnie do c. i k. Pułku Piechoty Nr 113. W szeregach tych oddziałów walczył do 1 listopada 1918 na froncie rumuńskim i włoskim^[12].

Po powrocie do Polski 13 listopada 1918 wstąpił do organizującego się w Krakowie 4 pułku piechoty Legionów^[5]. 18 listopada 1918 generał Bolesław Roja mianował go z dniem 1 lipca 1918 podporucznikiem^[13]. Od 15 listopada 1918 do 15 czerwca 1919 był dowódcą kompanii podoficerskiej w Baonie Zapasowym 4 pułku piechoty Legionów^[5]. Następnie walczył na wojnie z bolszewikami jako dowódca 12. kompanii^[5]. Od 1 listopada 1919 do 7 lutego 1920 przebywał na urlopie, w celu kontynuowania studiów^[5]. 11 stycznia 1920 uzyskał absolutorium^[4]. Następnie wrócił do Baonu Zapasowego 4 pp Leg. na stanowisko oficera wyszkolenia^[5]. 14 kwietnia 1919 został przyjęty z dniem 15 listopada 1918 do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika^[14]. Od 11 lipca 1920 na froncie dowodzi 10. kompanią, a następnie III batalionem. Od 2 sierpnia do 13 września 1920 przebywał na leczeniu z powodu czerwonki, a później wrócił do pułku na stanowisko dowódcy 12. kompanii^[15]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[16]. 13 listopada 1920 został odkomenderowany do Centralnej Szkoły Podoficerskiej Nr 1 w Chełmnie na stanowisko dowódcy batalionu^[17][18]. 29 czerwca 1921 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Okręgowej Szkoły Podoficerskiej w Rembertowie, a po likwidacji szkoły do Baonu Zapasowego 4 pp Leg. na stanowisko zastępcy dowódcy i oficera wyszkolenia^[17]. 10 lutego 1922 na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy^[17]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 578. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[19][20]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 73 pułku piechoty w Katowicach^[21][22]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto i nadal posiadał przydział do 73 pp^[23]. Na stopień majora rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[24].

W czerwcu 1923 ukończył studia prawnicze na macierzystej uczelni i rozpoczął aplikację sądową^[25]. 31 października 1925 uzyskał tytuł doktora praw^[17][4]. W październiku 1927 został mianowany sędzią powiatowym w Tyczynie^[17]. 5 stycznia 1928 został przeniesiony na stanowisko sędziego powiatowego w Królewskiej Hucie^[26]. 31 lipca 1929 został przeniesiony ze stanowiska sędziego grodzkiego w Królewskiej Hucie na stanowisko sędziego grodzkiego w Katowicach^[27][28][29]. 10 grudnia 1931 został mianowany sędzią okręgowym w Katowicach^[30][31], a później sędzią okręgowym w Wydziale Zamiejscowym Katowickiego Sądu Okręgowego w Chorzowie^[32]. Następnie był wiceprezesem^[7][33][34] i prezesem Sądu Okręgowego w Krakowie^{[35][36][37][38]}. Obowiązki zawodowe łączył z działalnością społeczną w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej^[39]. 3 grudnia 1937 został przeniesiony na stanowisko prezesa Sądu Okręgowego w Stanisławowie^[40][41].

Do 8 lutego 1941 był dowódcą 1. kompanii 19 Batalionu Kadrowego Strzelców^[42], po czym został przeniesiony do Obozu Pociągów Pancernych na stanowisko zastępcy dowódcy pociągu^[43].

Po 1945 pozostał na emigracji^[4]. W kwietniu 1952 został zastępcą prezesa Stowarzyszenia Prawników Polskich w Stanach Zjednoczonych^[4]. Zmarł 8 lipca 1953 w Nowym Jorku^[4].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6215 – 17 maja 1922^[44][1][45]
• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[46][2][47]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[39][48] (po raz trzeci „za udział w b. Legionach Polskich”)^[49]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[39]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[39]

• Scheuring Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.59-5035 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
• Kronika 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. C.52. [dostęp 2022-11-20].
• Rozkazy dzienne 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. R.16. [dostęp 2022-11-20].
• Sprawozdanie C. K. Dyrekcyi Gimnazyum IV (Realnego) w Krakowie za rok szkolny 1911/12. Kraków: Nakładem, 1912.
• V Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-04-01.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. [dostęp 2022-11-20].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1930. Warszawa: 1930.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1933. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1933.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1934 rok. Warszawa: Skład Główny Księgarni Ferdynanda Hoesicka, 1934.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1935 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1935.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1936 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1936.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1937 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1937.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1938 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1938.
• Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1939.
• Tadeusz Pietrykowski: Sądownictwo polskie na Śląsku 1922–1937. Katowice: Nakładem Oddziału Śląskiego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów R.P., 1939.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Stanisław Trella: W obronie sztandaru. W: Za kratami więzień i drutami obozów: (wspomnienia i notatki więźniów ideowych z lat 1914–1921). Julian Stachiewicz (przewod.) Wacław Lipiński (red.) Roman Śliwa (red.) Tadeusz Caspaeri-Chraszczewski (red.). T. 2. Warszawa: Nakładem Komitetu Organizacyjnego Zjazdu byłych Więźniów Ideowych z lat 1914–1921, 1928.