Stanisław Konasiewicz

Leo

major administracji
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1893 Sokal
Data śmierci	po 27 czerwca 1945
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Biuro Personalne MSWojsk.
Stanowiska	kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Stanisław Konasiewicz^[a], ps. „Leo”^[7] (ur. 23 grudnia 1893 w Sokalu, zm. po 27 czerwca 1945) – major administracji Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Urodził się 23 grudnia 1893 w Sokalu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Bronisława^[8][7]. W latach 1911–1914 uczęszczał do Filii c. k. Gimnazjum w Samborze^[9][10][11].

16 sierpnia 1914 w Krakowie wstąpił do Legionów Polskich^[12][13]. Walczył jako szeregowiec w 1 pułku piechoty^[14]. 1 marca 1915 został przeniesiony do 2. baterii 1 pułku artylerii na stanowisko telefonisty^[15]. 15 września 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i skierowany do szkoły oficerów rezerwy w Ołomuńcu^[16]. Po ukończeniu szkoły został mianowany chorążym i wcielony do 30 pułku artylerii polowej, w którym służył do rozpadu monarchii austro-węgierskiej^[15].

3 listopada 1918 w Samborze dobrowolnie wstąpił do Wojska Polskiego^[15]. 17 lipca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, mianowany podporucznikiem, zaliczony do I Rezerwy armii z równoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Szkoły Oficerów Artylerii w Rembertowie^[17]. Walczył w szeregach 1 pułku artylerii polowej Litewsko-Białoruskiej, późniejszego 19 pułku artylerii polowej jako oficer baterii^[15].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 19 pułku artylerii polowej w Wilnie na stanowisku I oficera baterii, a następnie dowódcy baterii^{[15][18][19][20]}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 341. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[21]. 1 października 1925 został przeniesiony do 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu na stanowisko dowódcy baterii^[15][22][23]. 3 maja 1926 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 i 17. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[24][25]. Później pełnił obowiązki kwatermistrza pułku^[26]. Z dniem 10 listopada 1932 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[27]. Służbę w biurze pełnił przez kolejnych siedem lat, ostatnio na stanowisku kierownika referatu 1 obsad pokojowych w Wydziale IV Obsad Sztabów i Wyższych Dowództw^[28][26]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 44. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna^[25][29].

20 września 1939 przekroczył granicę RP i został internowany na terytorium Królestwa Węgier^[9]. W grudniu 1944 został wydany niemieckim władzom wojskowym^[26]. Przebywał w Oflagu III A Luckenwalde i Genshagen^[26]. 25 czerwca 1945, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do kraju, a dwa dni później został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Warszawa Miasto^[26].

Był żonaty z Zofią Banko, z którą miał córkę Teresę^[8].

• Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[30][7][31]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^{[32][33][34][35][36]}
• Srebrny Krzyż Zasługi^[37]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926^[38][39]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[37]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę^[37]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[37]

• Stanisław Konasiewicz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.2540 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-17].
• Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1911/12. Sambor: Nakładem Funduszu Naukowego, 1912.
• Sprawozdanie Kierownika Filii C. K. Gimnazyum w Samborze za rok szkolny 1912/13. Sambor: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.