Stanisław Janczura
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Narodowość |
polska |
| Małżeństwo |
Maria |
| Odznaczenia | |
  
| |
Stanisław Janczura (ur. 3 lipca 1912, zm. 5 kwietnia 1976) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski, pracownik i działacz zawodowy przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 3 lipca 1912[1]. Został piłkarzem. W okresie II Rzeczypospolitej w latach 30. był zawodnikiem Czarnych Lwów występując na pozycji napastnika[2]. Podczas II wojny światowej był żołnierzem i był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Po zakończeniu wojny był zawodnikiem zespołu OMTUR PZL Rzeszów, z którym w 1945 wywalczył awans do klasy A grupa Rzeszów[3]. Został trenerem piłkarskim. W 1955 wraz z trenerem Wojciechem Zmarzem doprowadził zespół Startu Rymanów do mistrzostwa województwa rzeszowskiego, a następnie drużyna zajęła czwarte miejsce w finale mistrzostw Polski juniorów. W 1957 objął stanowisko szkoleniowca zespołu JKS Czarni Jasło, po połączeniu Czarnych z zespołem Unia Krajowice[4]. Od 1960 do 1963, posiadając tytuł trenera II klasy, był trenerem klubu piłkarskiego Stali Sanok[5][6]. Był działaczem tego klubu. Równolegle w 1961 był trenerem drużyny juniorów województwa rzeszowskiego w ramach Pucharu Michałowicza[7]. Od początku lat 60. był zatrudniony w fabryce Sanowag w Sanoku, później przemianowanej na Sanocką Fabrykę Autobusów „Autosan”. W zakładzie pełnił funkcję przewodniczącego Samorządu Robotniczego, Rady Robotniczej[8]. Był autorem kroniki zakładowej. Działał w PZPR.
W latach 60. i 70. sprawował mandat radnego Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku (m.in. wybrany w 1965[9])[10]. Działał w ZBoWiD[11][12]. 23 maja 1971 został wybrany członkiem zarządu oddziału w Sanoku ZBoWiD[13]. W 1969 był kandydatem do Wojewódzkiej RN w Rzeszowie[14]. Działał w ramach Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[15]. Publikował na łamach „Gazety Sanockiej – Autosan”[16][17][18][19][20][21].
Zmarł 5 kwietnia 1976 w wieku 63 lat[22]. Był żonaty z Marią (1921-2006), miał dzieci. Stanisław i Maria Janczura zostali pochowani na Cmentarzu Posada w Sanoku.
Jego praca została wydana w publikacji pt. Z doświadczeń wykładowców szkolenia partyjnego, wydanej w 1977 w wyniku konkursu wydawnictwa Książka i Wiedza oraz miesięcznika „Ideologia i Polityka”[23].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Złota Odznaka Związku Zawodowego Metalowców
- Srebrna Odznaka Związku Zawodowego Metalowców
- Srebrna Odznaka Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Metalowców
- Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego”
- Odznaka „Zasłużony dla Sanockiej Fabryki Autobusów” (1976)[24]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stanisław Janczura. wikiliga.pl. [dostęp 2015-12-21].
- ↑ Kronika sportowa. Mistrzostwa klasy A. „Słowo Polskie”, s. 3, nr 170 z 23 czerwca 1931.
- ↑ 1945 eliminacje do kl. A, grupa Rzeszów. stalrzeszow.pl. [dostęp 2015-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].
- ↑ Historia klubu JKS Czarni 1910 Jasło. czarnijaslo.pl. [dostęp 2015-12-21].
- ↑ Adam Baszak, Józef Ząbkiewicz: 55 lat klubu sportowego „Stal” Sanok 1946–2001. Sanok: Miejski Klub Sportowy „Stal” Sanok, 2001, s. 78. ISBN 83-915504-0-0.
- ↑ Sport w Sanoku w okresie powojennym. isanok.pl. [dostęp 2015-12-14].
- ↑ Sport. Juniorzy i młodzieżowcy w rozgrywkach o Puchar Przeworskiego i Michałowicza. „Nowiny-Stadion”. Nr 212, s. 4, 7 września 1961.
- ↑ J. Cyrankiewicz przyjął delegację Sanockiej Fabryki Autobusów. „Nowiny”, s. 1, Nr 93 z 19 kwietnia 1968.
- ↑ Obwieszczenie o wynikach wyborów do rad narodowych w województwie rzeszowskim. „Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie”. Nr 7, s. 109, 30 czerwca 1965.
- ↑ Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 227, 228, 229, 231, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Stanisław Janczura. Spotkanie z radzieckimi weteranami. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, 2, Nr 8 z 1-15 lipca 1974.
- ↑ Stanisław Janczura. Z działalności koła zakładowego ZBoWiD. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 9 z 15-31 lipca 1974.
- ↑ ZBoWiD 1986 ↓, s. 150.
- ↑ Kandydaci FJN na radnych do Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. „Nowiny”, s. 3, Nr 107 z 3 maja 1969.
- ↑ Stanisław Janczura. Nowe władze Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, nr 14 (33) z 15-31 lipca 1975.
- ↑ Stanisław Janczura. Kartki z historii „Autosanu”. Zarys produkcji wagonów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 5 z 15-31 maja 1974.
- ↑ Stanisław Janczura. Kartki z historii „Autosanu”. Jak powstał dzisiejszy ZDK?. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 8 z 1-15 lipca 1974.
- ↑ Stanisław Janczura. Można pogodzić sport z nauką. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 11 (30) z 1-15 czerwca 1975.
- ↑ Stanisław Janczura. Rzeźba „Woje” Romana Tarkowskiego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 12 (31) z 15-30 czerwca 1975.
- ↑ Stanisław Janczura. 50 lat Zakładowego Domu Kultury. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 8 (53) z 15-30 kwietnia 1976.
- ↑ Stanisław Janczura. Reaktywowano Społeczny Komitet Pomocy Szpitalowi. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 11 (101) z 10-20 kwietnia 1978.
- ↑ Stanisław Januczura. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 81 z 9 kwietnia 1976.
- ↑ Książki. „Nowiny”, s. 5, Nr 211 z 17-18 września 1977.
- ↑ ZKS „Stal” – „Zasłużony dla SFA”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 10 (29) z 15-30 maja 1975.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Januczura. Nekrolog. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 7 (52) z 1-15 kwietnia 1976.
- Stanisław Januczura. Nekrolog. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 8 (53) z 15-30 kwietnia 1976.
- Stanisław Januczura. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 81 z 9 kwietnia 1976.
- Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
- Stanisław Janczura. wikiliga.pl. [dostęp 2015-12-21].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
