Stanisław Dunikowski (ur. 27 lutego 1893 w Bolanowicach, zm. 16 września 1969 w Niemczech Zachodnich) – polski duchowny rzymskokatolicki.

Urodził się 27 lutego 1893 w Bolanowicach^[1]. Otrzymał sakrament święceń i został kapłanem rzymskokatolickim. Po wybuchu I wojny światowej był kapelanem Legionów Polskich^[2]. Był wikariuszem parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Spytkowicach^[3]. Od 1927 do 1942 był kapłanem w Rabce Zdroju, gdzie posługiwał w zdrojowej kaplicy św. Teresy od Dzieciątka Jezus^[2]. W tym czasie był katechetą w Prywatnym Gimnazjum Sanatoryjnym Męskim dr. Jana Wieczorkowskiego w Rabce^[4]. Zainicjował powstanie tam domu wypoczynkowego dla zakonnic Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia z Krakowa^[5]. Otrzymał tytuł kanonika^[1]. Udzielał się w działalności miejscowego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża^[2]. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Niemiec do Rabki, w połowie września 1939 został członkiem rady gminy^[6]. W trakcie okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Związku Walki Zbrojnej – później Armii Krajowej, był kapelanem Obwodu ZWZ/AK Rabka, którego spotkania odbywano w domu księdza, wilii „Tereska”^[7]. W tym czasie organizował pomoc dla poszkodowanych^[8]. W związku z tym został aresztowany przez Niemców 28 czerwca 1942^[9][10][2]. Od 1942 do 1945 był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau, Groß-Rosen, Sachsenhausen, Dachau^[1]. Posiadał stopień wojskowy kapitana^[11].

Po wojnie pozostał na emigracji w Niemczech Zachodnich. Posługiwał w Clausthal^[12], w obozie dla Polaków w Bielefeld^[13]. Zmarł 16 września 1969^[2].