Stańczyk

Miniatura Stanisława Samostrzelnika z 1532 roku z prawdopodobnym wizerunkiem Stańczyka
Data i miejsce urodzenia	około 1480 Proszowice
Data śmierci	około 1560
Zawód, zajęcie	błazen nadworny Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka, Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Stańczyk (właściwie Stanisław, zwany też Stasiu Gąska od staropol. gąska, błazen; ur. ok. 1480, zm. między 1556 a 1562) – błazen nadworny Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka, Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta, znany z ostrego dowcipu.

Szczegóły jego życiorysu pozostają nieznane, a daty urodzenia i śmierci niepewne. Pochodził z podkrakowskich Proszowic. Niektóre źródła sugerują, że był szlachcicem^[1][2].

Słynął z ciętego dowcipu, nie oszczędzał władców w ocenie decyzji politycznych. Król Zygmunt Stary tolerował jego żartobliwe uwagi, które były odbierane przez dworzan jako trafne aluzje polityczne. Historyk Marcin Bielski w wydanej w 1579 roku Kronice polskiej (księga V) przedstawia pod rokiem 1533 dwie związane ze Stańczykiem anegdoty. W jednej z nich celnie wypomniał on królowi Zygmuntowi Staremu dopuszczenie do utraty Smoleńska, ważnej twierdzy na wschodzie państwa polsko-litewskiego. W beletryzowanej biografii błazna Kraszewski opisuje tę anegdotę:

Często widziano jak chodził po ulicach Krakowa w dziwnym stroju szachowanym, z czapką uszatą i pałką w ręku. Chłopcy uliczni biegli za nim krzycząc, skubali go i wyśmiewali. Raz nawet całkiem go z opończy obdarli. Za powrotem do zamku, król śmiał się z niego, że się dał obedrzéć ulicznikom. – Ciebie, królu, – odpowiedział – gorzéj drą; wydarto ci Smoleńsk, a milczysz^[2].

Pod tym samym rokiem 1533 Bielski w swojej Kronice, podaje inną anegdotę. Zygmunt Stary otrzymał z Litwy przywiezionego w skrzyni niedźwiedzia, którego wypuszczono w Puszczy Niepołomickiej i urządzono na niego huczne polowanie. Niedźwiedź zaatakował obóz i wielu dworzan rzuciło się do ucieczki, a królowa Bona, która była wówczas w ciąży, poroniła syna Olbrachta, co przyczyniło się do wymarcia dynastii Jagiellonów po śmierci Zygmunta Augusta.

Gdy król wyśmiewał Stańczyka, że w Niepołomicach uciekał przed niedźwiedziem jak błazen, a nie jak rycerz, ten mu odrzekł:

Większy to błazen, co mając niedźwiedzia w skrzyni puszcza go na swoją szkodę^[3][4].

Jak podaje Bielski, odpowiedzi Stańczyka potraktowano wówczas jako aluzję. Zapisał on: „Owa z błazny szkoda panom żartować, bo prawdę radzi żartem rzeką. Jako to Stańczyk był błazen osobliwy”^[3]. W dawniejszych opracowaniach, zwłaszcza z okresu PRL, słowa o niedźwiedziu odnoszono do hołdu pruskiego z 1525 roku. Jednak kontekst kroniki Bielskiego wskazuje, że w obu anegdotach chodziło raczej o pozwolenie księciu moskiewskiemu (tradycyjny symbol niedźwiedzia) na utrzymanie Smoleńska, pomimo przewagi militarnej i wielkiego zwycięstwa pod Orszą^[5].

Dzięki podobnym uwagom Stańczyk uważany był za wielkiego patriotę, człowieka wykształconego i zorientowanego na arenie politycznej. Z czasem słowom Stańczyka wypowiedzianym w Niepołomicach przypisywano wręcz prorocze znaczenie. Miał on rzekomo obwiniać króla o wypuszczenie niedźwiedzia na szkodę własnej dynastii i przyczynienie się tym do upadku Rzeczypospolitej^[6].

Był postacią często cytowaną przez literatów renesansowych (Łukasz Górnicki, Jan Kochanowski, Marcin Kromer, Mikołaj Rej i innych) – możliwe jest także (i trudne do jednoznacznej oceny), że pisarze ci przypisywali swoje słowa temu błaznowi. Pierwszym znanym utworem literackim, w którym pojawiła się postać Stańczyka, jest satyra Dialog przeciw różnorodności i zmienności polskich strojów (powstanie 1541/1542, wydanie 1563) autorstwa Klemensa Janickiego^[7].

W XIX wieku postać jagiellońskiego błazna-filozofa spopularyzowali min. Julian Ursyn Niemcewicz (Jan z Tęczyna, 1825) oraz Józef Ignacy Kraszewski (Stańczyk: biografia, 1839 i Stańczykowa kronika, 1841).

W niektórych dziełach literackich (Król zamczyska Seweryna Goszczyńskiego, Wesele Stanisława Wyspiańskiego), poetyckich (Stańczyk Jacka Kaczmarskiego) i malarskich (Jan Matejko, Leon Wyczółkowski) Stańczyk ukazany jest alegorycznie, jako człowiek głęboko zatroskany o swój kraj.

W serialu telewizyjnym Królowa Bona w postać Stańczyka wcielił się Piotr Fronczewski^[8].

• 
  Stańczyk i Gamrat - obraz Jana Matejki z 1873-1878 r.
• 
  Stańczyk na obrazie Jana Matejki Hołd pruski z 1879-1882 roku
• 
  Zygmunt Stary ze Stańczykiem na Wawelu - obraz Wojciecha Gersona z 1895 roku
• 
  Stańczyk, obraz Leona Wyczółkowskiego z roku 1898
• 
  Kazimierz Kamiński jako Stańczyk, scena z prapremiery Wesela Stanisława Wyspiańskiego, rok 1901.
• 
  Figura Stańczyka na Pomniku Jana Matejki w Warszawie, rok 1994
• 
  Kaptur Stańczyka, rekwizyt Jana Matejki, XIX w., Dom Jana Matejki w Krakowie

• Królewski błazen
• Stańczycy
• Teka Stańczyka

• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN. T. X. Warszawa: PWN, 1968, s. 794.