Sabin Vasile Drăgoi (ur. 6 czerwca 1894 w Seliște, zm. 31 grudnia 1968 w Bukareszcie) – rumuński kompozytor i etnomuzykolog.

W latach 1918–1919 studiował harmonię u Alexandra Zirry w konserwatorium w Jassach, a w latach 1919–1920 w konserwatorium w Klużu – teorię muzyki u Augustina Beny i kontrapunkt u Hermanna Klee. Następnie wyjechał do Pragi, gdzie w latach 1920–1922 studiował w tamtejszym konserwatorium u Vítězslava Nováka (kompozycję i orkiestrację), Otakara Ostrčila (dyrygenturę) i Jaroslava Krupki (historię muzyki)^{[1] [2] [3]}.

Po powrocie z Pragi przez 2 lata nauczał muzyki w Devie (1922–1924)^[2] . W 1924 otrzymał stanowisko wykładowcy harmonii w konserwatorium w Timișoarze, na którym pozostał do 1942, równocześnie pełniąc funkcję dyrektora tego konserwatorium (1925–1943)^[1] [2] . Był w tym czasie też dyrektorem opery rumuńskiej w Klużu (1940–1944)^[1] . Następnie nauczał harmonii i kompozycji w konserwatorium w Klużu (1943–1945)^[1] [2] . W latach 1949–1950 był rektorem Instytutu Sztuki w Timișoarze^[2] . Razem z George Breazulem napisał serię podręczników szkolnych, w których oparł edukację muzyczna na pieśniach ludowych^[2] . Sam zgromadził i opublikował pokaźną kolekcję tych pieśni^[4][2] .

W latach 1950–1964 Drăgoi był dyrektorem Instytutu Etnografii i Folkloru Akademii Rumuńskiej w Bukareszcie^[1] . Od 1953 był członkiem korespondentem tej Akademii, a w latach 1961–1968 – członkiem rady wykonawczej International Folk Music Council (IFMC) w Londynie^[1] [2] . Dwukrotnie pełnił też funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Kompozytorów Rumuńskich (1940–1945, 1952–1960)^[2] .

Największą jego inspiracją twórczą była archaiczna postać rumuńskiej muzyki ludowej, obecna w kolędach, lamentach, balladach i pieśniach weselnych. Wykorzystywał także tańce ludowe w swoich utworach symfonicznych i fortepianowych^[2] [3]. Jego kompozycje charakteryzował dźwięczny język tonalny oparty na modalnych skalach diatonicznych, charakterystyczny dla szkół narodowych Europy Wschodniej^[3]. Będąc mistrzem małej formy muzycznej, najczęściej nadawał swoim utworom rozszerzoną formę suity, czasem wzbogacając ją wariacjami. Jego opera Năpasta była znaczącym wkładem w tworzenie rumuńskiego repertuaru i stanowiła teoretyczne podwaliny muzyki rumuńskiej w okresie międzywojennym^[2] .

(na podstawie materiałów źródłowych^[1] [2] )

• Wiesław Ciążyński: Drăgoi Sabin Vasile. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 2: CD część biograficzna. Kraków: PWM, 1984. ISBN 83-224-0112-4. (pol.).
• Viorel Cosma: Drăgoi, Sabin V(asile). W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. D. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).