Rozesłanie – część katolickiej mszy. W zwyczajnej formie rytu rzymskiego następuje po błogosławieństwie końcowym i jest ostatnim elementem liturgii (po rozesłaniu kapłan i usługujący odchodzą do zakrystii), natomiast w formie nadzwyczajnej poprzedza błogosławieństwo, a po nim następuje jeszcze Ostatnia Ewangelia.

W Mszale rzymskim dla diecezji polskich formułę Ite, missa est przetłumaczono jako Idźcie w pokoju Chrystusa, zaś we wcześniej obowiązującym wydaniu studyjnym z 1979 roku jako Idźcie, Ofiara spełniona^[1]. Rubryki nie przewidują stosowania innych formuł rozesłania niż podane w mszale.

Formułę rozesłania wypowiada diakon, a w razie jego nieobecności – celebrans^[2].

Od Wigilii paschalnej do 2. niedzieli wielkanocnej (Niedzieli Białej) oraz w uroczystość Zesłania Ducha Świętego do formuły rozesłania oraz odpowiedzi wiernych dodaje się podwójną aklamację Alleluja.

Jeżeli po liturgii następuje inne nabożeństwo, opuszcza się obrzędy zakończenia, a zatem i rozesłanie^[3].

W formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego jako formułę rozesłania stosuje się Ite, missa est; jedynie gdy po mszy następuje np. procesja, mówi się Benedicamus Domino. Przed zmianami z 1960 roku we mszach, w których odmawia się hymn Gloria in excelsis Deo, jako formułę rozesłania stosowało się Ite, missa est, zaś w pozostałych mszach, a także, gdy po mszy następuje procesja, mówiło się Benedicamus Domino. We mszach za zmarłych (Requiem) zamiast rozesłania odmawia się Requiescant in pace (Niech odpoczywają w pokoju). Wierni odpowiadają: Amen, a końcowe błogosławieństwo opuszcza się i od razu następuje Ostatnia Ewangelia^[4].

• Rozesłanie