Roy Glenwood Spurling (ur. 6 września 1894 w Centralii w stanie Missouri, zm. 7 lutego 1968 w La Jolla w Kalifornii) – amerykański neurochirurg kojarzony przede wszystkim z opisanym przez niego objawem Spurlinga.

Roy Spurling studiował na Uniwersytecie Missouri oraz na Harvard Medical School, gdzie zdobył tytuł doktora nauk medycznych. Staż zdobywał w Peter Bant Brigham Hospital pod okiem słynnego Harveya Cushinga, który namówił go do specjalizowania się w neurochirurgii. W 1925 został konsultantem neurochirurgicznym w Louisville General Hospital. Powołał do istnienia wydział neurochirugiczny na uniwersytecie medycznym w Louisville i sprawował nad nim pieczę do 1960 roku. Utworzył również Amerykańskie Stowarzyszenie Neurochirurgiczne w 1931 roku, którego prezesem został trzy lata później.^[1] Ponadto był jednym z założycieli oraz późniejszym prezesem Amerykańskiej Komisji Neurochirurgicznej. W 1935 opublikował książkę Practical Neurological Diagnosis, with Special Reference to Problems of Neurosurgery.^[2]

Podczas II wojny światowej był ordynatorem oddziału neurochirurgii w Walter Reed General Hospital oraz zorganizował poradnię neurochirugiczną dla Armii Stanów Zjednoczonych. Został wysłany do Londynu w marcu 1944 w celu przejęcia odpowiedzialności za rozwój i działanie neurochirurgii na europejskich polach II wojny światowej. Podczas wojny został redaktorem pisma Journal of Neurosurgery, którego konsultantem pozostawał aż do końca życia. Po wojnie, w czasie powrotu do domu, na prośbę żony generała Pattona, został wezwany z powrotem do Europy, by zajął się jej mężem, który uległ ciężkiemu wypadkowi samochodowemu.^[3]

Został uhonorowany doktoratem honoris causa na Uniwersytecie Missouri^[4] oraz uzyskał tytuł Distinguished Professor of Neurological Surgery na Uniwersytecie Louisville.^[2]