Ten artykuł od 2018-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon ((Dopracować)) z tego artykułu.

Robert Michels

Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1876 Kolonia
Data i miejsce śmierci	3 maja 1936 Rzym
Zawód, zajęcie	polityk, socjolog
Narodowość	niemiecka
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Robert Michels (ur. 9 stycznia 1876 w Kolonii, zm. 3 maja 1936 w Rzymie) – niemiecki socjalista i socjolog. Jedną z jego największych spuścizn jest żelazne prawo oligarchii.

Urodził się 9 stycznia 1876 roku w Kolonii jako syn milionera. Studiował historię i ekonomię w Paryżu, Monachium, Lipsku i Halle. Pomimo burżuazyjnego pochodzenia, w 1903 roku, przyłączył się do socjaldemokracji. Fakt ten przysporzył mu kłopotów w uniwersyteckiej karierze. W tym też roku kandydował do Reichstagu z ramienia SPD. Wtedy też zaprzyjaźnił się z Różą Luksemburg i Karolem Kautskym. Sprzeciwienie się tendencjom do dryfowania swej partii w stronę realizowania oczekiwań burżuazji, spowodowało, że w szeregach SPD zyskał wielu adwersarzy. Duży wpływ wywarła na niego znajomość z Georges’em Sorelem – zaczął przyjmować jego poglądy, stał się zwolennikiem rewolucyjnego syndykalizmu i między innymi z tego powodu wystąpił ze zbyt dla niego umiarkowanej SPD. Przyjaźnił się z Maxem Weberem i Wernerem Sombartem. Porzucił karierę akademicką w Niemczech, gdyż polityczne zaangażowanie Michelsa spowodowało, że na uniwersytecie w Marburgu odrzucona została jego praca habilitacyjna.

W 1907 roku przeniósł się do Włoch i jako Privatdozent wykładał ekonomię na uniwersytecie w Turynie. W 1913 roku uzyskał włoskie obywatelstwo, a w 1914 roku otrzymał profesurę w Bazylei, gdzie wykładał przez następne 15 lat. W październiku 1922 roku, zaraz po marszu na Rzym Mussoliniego, wstąpił do Partito Nazionale Fascista. W 1928 roku powołany został przez Mussoliniego na wzorowy faszystowski Uniwersytet w Perugii. Ostatnie dni życia spędził w Rzymie. Zmarł 3 maja 1936 roku.

O tym jak bardzo w innych krajach szanowane były jego naukowe kompetencje, świadczy choćby fakt, że w 1931 roku zlecono mu zredagowanie dla renomowanej amerykańskiej Encyclopaedia of the Social Sciences haseł „autorytet”, „intelektualiści” czy „konserwatyzm”.

Bibliografia jego prac, sporządzona przez wdowę, Giselę Michels-Lindner, liczy 731 pozycji i są to między innymi:

• Socjologia partii politycznych;
• Historia marksizmu we Włoszech;
• Problemy filozofii społecznej;
• Imperializm włoski;
• Socjalizm i faszyzm we Włoszech;
• Psychologia masowych ruchów antykapitalistycznych;
• Socjologia jako nauka społeczna;
• Wielcy mężowie. Studia charakterologiczne;
• Teoria ubożenia;
• Moralność w liczbach? Krytyka statystyki moralnej;
• Polityka ludnościowa;
• Przesunięcia w klasach rządzących po wojnie.