Renta ekonomiczna – pojęcie w ekonomii, które ma dwa znaczenia^[1]. W pierwszym jest to dochód uzyskiwany z tytułu najmu lub dzierżawy ziemi lub innych aktywów^[1]. W drugim − jest to dodatkowa wypłata, jaką otrzymuje właściciel danego czynnika produkcji ponad dochód transferowy konieczny do skłonienia go do zaangażowania posiadanego czynnika produkcji w określonym zastosowaniu.

Renta ekonomiczna w drugim znaczeniu powstaje w przypadku czynników produkcji, których krzywa podaży nie przebiega poziomo.

Na schemacie obok krzywa DD jest krzywą popytu na zawodowych muzyków, a krzywa SS krzywą podaży tych specjalistów dla całego przemysłu muzycznego. Krzywa SS pokazuje, jaka jest minimalna zapłata (dochód transferowy) niezbędna do nakłonienia odpowiedniej liczby muzyków do świadczenia pracy w przemyśle muzycznym.

Przy płacy wynoszącej 0 istnieje pewna grupa muzyków, którzy podejmą się pracy w gałęzi muzycznej pomimo braku wynagrodzenia. Na poziomie płacy W₁ pracę gotowa jest podjąć większa niż wcześniej grupa muzyków (punkt B). Równowaga rynkowa tworzy się w miejscu przecięcia krzywych DD i SS w punkcie E. Gdyby możliwe było wypłacanie każdemu z muzyków wyłącznie kwoty niezbędnej do przyciągnięcia go do pracy w przemyśle muzycznym, to gałąź z tytułu płac wydatkowałaby kwotę równą powierzchni trójkąta AEL₀. Ponieważ jednak gałąź musi zazwyczaj wypłacać taką samą stawkę wszystkim pracownikom, część zatrudnionych otrzymuje rentę ekonomiczną (równą powierzchni 0AEW₀), czyli dodatkową kwotę ponad to, czego oczekiwałaby ta grupa, aby zaangażować się w pracę w przemyśle muzycznym. Dla muzyków, którzy chcieliby podjąć się pracy w przemyśle muzycznym za darmo, renta ekonomiczna wynosi w tym przypadku W₀. Całość kwoty wynagrodzenia jest dla nich dodatkową wypłatą, bez której i tak podjęliby się tego zajęcia.

• D.D. Begg D.D. i inni, Makroekonomia, Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2014 . Brak numerów stron w książce