Rady ewangeliczne – w chrześcijańskiej moralności wskazania Ewangelii, które są zaproszeniem do doskonalszego wypełnienia Prawa Bożego niż proste przestrzeganie Dekalogu. Szczególną formą realizacji rad jest życie konsekrowane.

Dziesięć Przykazań zawiera przede wszystkim polecenia w formie zakazów, zabraniających czynów niezgodnych z uznaniem Boga jako swego Pana, większość z nich ma formę zakazu: Nie będziesz miał bogów cudzych, nie będziesz wymawiał imienia Pana Boga twego... nie zabijaj, nie kradnij, nie cudzołóż itd. Rady ewangeliczne koncentrują się na pozytywnym wskazaniu jak można żyć w przymierzu z Bogiem w Chrystusie, aby być doskonałym, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (por. Mt 5,48). Są one zaproszeniem a nie przykazaniem. Zdolność do odpowiedzenia na to zaproszenie skierowane przez Słowo Boże, jest uwarunkowana stopniem świadomego przyjęcia w swym życiu Ducha Świętego, którego każdy chrześcijanin otrzymuje we chrzcie. Rady ewangeliczne opisane są w m.in. w Kazaniu na górze (Mt 5–7; Łk, ale także w przypowieści o bogatym młodzieńcu (por. Mt 19,16–30) i w innych miejscach.

Katechizm Kościoła Katolickiego tak wyjaśnia rady ewangeliczne:

W historii Kościoła katolickiego, od wczesnych wieków aż do dziś, za szczególny przejaw życia radami ewangelicznymi uznaje się życie konsekrowane, przybierające często formę życia mniszego lub zakonnego. Całość życia radami zbiera się w trzech ślubach, które obejmują: dobrowolne ubóstwo (rezygnacja z osobistego majątku), czystość (celibat) i posłuszeństwo (podporządkowanie się przełożonym). Jezus podaje je w Ewangelii Marka (10, 21.29–30), jednakże nie w kategorii nakazów.

• Staniek E.: Miłość wolna, mądra, odpowiedzialna. Kraków: eSPe, 2005, s. 111. ISBN 83-89645-07-6.