Przełęcz Mieczysława Orłowicza
 Widok z Osadzkiego Wierchu na Smerek górujący nad przełęczą | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość | |
| Pasmo | |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
 49°10′51″N 22°29′29″E/49,180833 22,491389
| |
Przełęcz im. Mieczysława Orłowicza – przełęcz w Bieszczadach Zachodnich, w masywie Połoniny Wetlińskiej; od 1974 nosi imię Mieczysława Orłowicza[3]. Na mapie Geoportalu ma wysokość 1092,5 m[1], według niektórych źródeł pisanych 1075 m[2], a na tabliczce turystycznej 1099 m.
Jest to szerokie siodło oddzielające Smerek od Szarego Berda w masywie Połoniny Wetlińskiej[4]. W rzeczywistości są to dwa obniżenia rozdzielone niewielkim garbem. Dalej na zachód wysunięta jest przełęcz usytuowana wyżej (1094 m), jest ona bardziej znana ze względu na znajdujący się tam węzeł popularnych szlaków turystycznych. Na wschód od niej leży drugie, niższe obniżenie (1075 m), dawniej zwane Żołobyną. Obecność dwóch przełęczy powoduje liczne błędy na mapach. Najczęściej jest to zaznaczanie sygnatury w miejscu węzła szlaków (wyższa przełęcz) i podawanie wysokości niższej z nich.
Przełęcz Orłowicza jest jednym z najniżej położonych miejsc występowania połoniny w polskich Bieszczadach.
Piesze szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
żółty Wetlina – Zatwarnica
- z Wetliny 1.30 h (↓ 1 h)
- z Zatwarnicy 3 h (↓ 2 h)
czerwony Główny Szlak Beskidzki
- ze Smereka 0.20 h (↑ 0.30 h)
- z Osadzkiego Wierchu 0.45 h (↑ 1 h)
czarny Jaworzec – Przełęcz Orłowicza
- z Jaworca 3 h (↓ 2.20 h)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-07-08].
- ↑ a b Trasa 3 – Połonina Wetlińska z Brzegów Górnych i Smereka, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 60, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
- ↑ Zarządzenie nr 50 Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 maja 1974 r. w sprawie zmiany i ustalenia nazw niektórych miejscowości i obiektów fizjograficznych (M.P. z 1974 r. nr 22, poz. 130).
- ↑ W. Krukar, Mapa Bieszczadów }wydawca = Ruthenus [online] [dostęp 2008-12-17].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bieszczady. Przewodnik. Pruszków, Olszanica: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 1995.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
