Polskie Porozumienie Niepodległościowe (PPN) – organizacja polskiej opozycji demokratycznej w PRL, założona na przełomie 1975/1976 przez Zdzisława Najdera.

Jedna z pierwszych inicjatyw w Polsce po 1956, która sformułowała wyraźnie, że jej celem politycznym jest pełna niepodległość Polski.

Program PPN zakładał całkowite uniezależnienie się od ZSRR, wyjście z Układu Warszawskiego, wprowadzenie ustroju demokratycznego i swobód obywatelskich, zniesienie cenzury, przywrócenie wolności słowa i stowarzyszania się, dopuszczenie sektora prywatnego do swobodnej działalności gospodarczej. Postulował pojednanie z Niemcami, czego gwarancją byłoby wejście do wspólnoty europejskiej. Zakładał popieranie dążeń niepodległościowych Ukrainy, Białorusi i Litwy.

Pierwszymi członkami PPN-u byli: Henryk Dembiński, Wojciech Karpiński, Andrzej Kijowski, Zdzisław Najder, Jan Olszewski, Jan Józef Szczepański, Jan Zarański. Program PPN-u ukazał się 3 maja 1976 na łamach londyńskiego Dziennika Polskiego.

Stale współpracowali z tą organizacją m.in. Władysław Bartoszewski, Aleksander Gieysztor, Gustaw Herling-Grudziński, Józefa Hennelowa, Jerzy Holzer, Leszek Kołakowski, Marcin Król, Wiktor Kulerski, Stanisław Lem, Jan Józef Lipski, Jerzy Lerski, Tadeusz Mazowiecki, Andrzej Micewski, Wojciech Roszkowski, Wojciech Włodarczyk, Roman Zimand.

PPN nie prowadziło działalności organizacyjnej. Ograniczało się do prac programowych i analitycznych. W pracach tych brało udział około 60 osób. Ich nazwiska były tajne. Powstało 46 opracowań i szkiców koncepcyjnych, niektóre z nich to:

• Tradycja niepodległościowa i jej wrogowie, 1977
• Obywatel a służba bezpieczeństwa, 1977, autorstwa Jana Olszewskiego (stał się instrukcją dla ściganych przez SB opozycjonistów)
• Polska a Niemcy, 1978
• Polacy-Żydzi, 1979
• Polska i Europa, (1979)

• PPN / 1976-1981 / Język niepodległości, wybór i opracowanie Łukasz Bertram, Ośrodek KARTA, Warszawa 2012