Pokora – cnota moralna, która w ogólnym rozumieniu polega na uznaniu własnej ograniczoności, niewywyższaniu się ponad innych i unikaniu chwalenia się swoimi dokonaniami.

Psychiatra, Gerard J. M. van den Aardweg uważa: „Pokora jest warunkiem uzyskania dojrzałości duchowej oraz psychicznej”^[1].

W ujęciu humanistycznym pokora jest bardziej stanem ducha, postawą życiową wyrażającą przekonanie na temat otaczającego nas świata, jak również ogółu istot go zamieszkujących. Może stanowić punkt odniesienia do naszych działań lub przemyśleń. W rozumieniu psychologicznym pokora może dawać oparcie: jestem pokorny, a zatem uznaję, że wszyscy ludzie są równi i podlegają tym samym prawom. Pokora w sensie filozoficznym jest uznaniem ludzkich ograniczeń; ciała i umysłu. Ale także nadrzędnej roli człowieka w świecie przyrody, nakładającym na niego prawa i obowiązki^{[potrzebny przypis]}.

Pokora w Piśmie Świętym to postawa, stan umysłu wobec Boga i ludzi, jest przeciwieństwem pychy.

W chrześcijaństwie cnota ta nabiera znaczenia w odniesieniu do Boga. Polega na uznaniu swoich grzechów i Boga jako źródła pochodzenia wszelkiego dobra. Jest uważana za fundament pozostałych cnót ludzkich i nadprzyrodzonych^[2].

Dla chrześcijanina więc pokora to prawda o sobie i o Bogu.

Pokora polega na uniżeniu ludzkiego ducha przed Bogiem. Pojawia się wówczas, gdy uznaje się w sercu i potwierdza życiową postawą, że Bóg jest wszystkim, że z samego siebie człowiek nic nie może.

Prawdziwej pokorze towarzyszą pewne znaki: radość, pokój, cichość i moc. Objawami fałszywej pokory są: zniechęcenie, rezygnacja z ćwiczenia się w cnotach, nieustanny niepokój serca i brak przebaczania sobie popełnionych błędów^[4].

Jak pisze Faustyna Kowalska w swoim Dzienniczku:

• Pycha

• Leon XIII, Praktyka pokory, Wydawnictwo "Duc in Altum", Warszawa 2006
• Jerzy Zieliński OCD, Walka duchowa, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2004