Piotr Jerzy Kaczkowski^[1]

Kaczor^[2]

Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1946 Kraków, Polska
Zawód, zajęcie	dziennikarz, prezenter muzyczny
Narodowość	polska
Alma Mater	Wyższa Szkoła Języków Obcych w Warszawie
Pracodawca	Polskie Radio Program III (1963–2020) Radio 357 (od 2021)
Rodzice	Adam Kaczkowski Wanda Kaczkowska
Dzieci	Aleksandra Kaczkowska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Fragment wywiadu z Piotrem Kaczkowskim

Fragment wywiadu z Piotrem Kaczkowskim z audycji, podkastu Mój Odtwarzacz z 17 kwietnia 2011 roku

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Piotr Jerzy Kaczkowski (ur. 14 lutego 1946 w Krakowie^[3]) – polski dziennikarz i długoletni prezenter muzyczny Programu III Polskiego Radia, absolwent filologii angielskiej, także żeglarz i dziennikarz prasowy.

Urodził się w Krakowie w 1946 jako syn Adama i Wandy Kaczkowskich. Wkrótce przeprowadził się do Warszawy, gdzie ukończył szkołę podstawową, szkołę muzyczną i liceum. Absolwent lingwistyki stosowanej w Wyższej Szkole Języków Obcych w Warszawie.

W 1962 związał się z Klubem Przyjaciół Piosenki przy Rozgłośni Harcerskiej, który prowadził Witold Pograniczny. Jako pierwszą piosenkę zaprezentował tam utwór The Beatles Love Me Do. W marcu 1963 rozpoczął współpracę z Programem III PR z audycją W. Pogranicznego 30 minut rytmu. Samodzielnie zadebiutował prezentując piosenki włoskie w cyklu comiesięcznych audycji PR III Con amore. 30 września 1965 otworzył w Jedynce pierwszą audycję Młodzieżowego Studia „Rytm”, które 1 lutego 1966 weszło w skład bloku Popołudnie z młodością.

22 września 1968 przejął od Gabriela Mérétika prowadzenie audycji Mini-max, czyli minimum słów, maksimum muzyki, którą – z przerwami – prowadził do końca współpracy z Trójką. Od lata 1970 prezentował muzykę w pierwszej w Polsce dyskotece założonej przez Franciszka Walickiego w Grand Hotelu w Sopocie. Wielokrotnie wyjeżdżał za granicę i odkrywał nowych wykonawców, których płyty przedstawiał w swoich audycjach, głównie w Trójce. Były to m.in. Mój Magnetofon, Kiermasz Płyt, Słuchaj razem z nami, W tonacji Trójki, Zapraszamy do Trójki, Muzyczna Poczta UKF, Kanon Muzyki Rockowej, a przede wszystkim Minimax, w którym prezentował nowości płytowe i klasykę rocka. Przez lata zgromadził wielotysięczną kolekcję płyt z wielu gatunków muzycznych.

W latach 70. w Jedynce współpracował z audycjami Radiokurier i Tylko w niedzielę, incydentalnie prowadził m.in. Studio „Gama”, a w innych programach np. Wieczór Płytowy, czy Nową płytę.

Tylko raz, w 1972, poprowadził telewizyjny program muzyczny. Piotr Kaczkowski znany jest z tego, że unika fotoreporterów i nie pokazuje w mediach swego oblicza. Tłumaczy to niechęcią do gwiazdorstwa i odwracania uwagi od prezentowanej muzyki. Niemniej spotyka się ze swoimi miłośnikami na spotkaniach autorskich, a jego zdjęcia pojawiły się w kilku czasopismach, np. dość aktualne w „Polityce”.

W latach 1982–2000, jako druh zastępowy poprowadził 6 wydań Listy Przebojów Programu Trzeciego.

Po reorganizacji programowej Polskiego Radia w 1991, po której niemożliwe stało się prezentowanie płyt w całości i kompletnych dyskografii, skupił się na prowadzeniu środowej audycji W tonacji Trójki i sobotniej Zapraszamy do Trójki, a także Trójki pod księżycem, którą nadawano o północy z niedzieli na poniedziałek. Audycja początkowo trwała godzinę, 23 maja 1994 wydłużono ją do dwóch godzin, a 2 stycznia 1995, gdy Trójka przeszła na nadawanie całodobowe – do trzech godzin, od północy do 3.00. Wiosną 1996 Kaczkowski odświeżył w tym pasmie szyld Minimax jako Biuro Utworów Znalezionych. Zaczął też szerzej współpracować z polskim show-biznesem w dziedzinie organizowania i promocji koncertów zagranicznych wykonawców. Zainicjował cykl rozmów z muzykami światowej klasy, które zaowocowały trzema tomami wywiadów: Przy mikrofonie (1999, 2005), 42 rozmowy (2004) i Rozmowy Trzecie (2008). Przetłumaczył tom wywiadów Według The Rolling Stones (2006), w którym postarał się nadać wypowiedziom muzyków maksymalną surowość, nawet kosztem zasad poprawności językowej i piękna.

Po spotkaniu i koncercie Rogera Watersa napisał pierwszy felieton, który w 2002 zamieścił miesięcznik „Tylko Rock”. Tym samym Kaczkowski rozpoczął długotrwałą współpracę z tym pismem. Później jego teksty pojawiały się też w innych magazynach muzycznych, np. w „Machinie”, jak i niemuzycznych, np. w kwartalniku „Wittchen”, w którym opisał koncert grupy Led Zeppelin z 2007. Jego głos można usłyszeć w zapowiedzi występu grupy Porcupine Tree na albumie koncertowym Warszawa z 2004^[4].

W latach 1998–2000 był dyrektorem Trójki. Stopniowo w audycjach wrócił do prezentacji nowości muzycznych, w tym polskich. Przygotował 7 płyt pod hasłem minimax pl z plejadą początkujących wykonawców krajowych. Wydał 3 płyty z najciekawszymi nagraniami z lat 70. i 80., a także 10-częściowy wybór światowych archiwaliów sprzed 1946 oraz utworów ze złotej epoki rock and rolla pt. Trzeszcząca płyta.

21 września 2008 w audycji Minimax uroczyście obchodził 40. rocznicę pierwszego pojawienia się w tym cyklu na antenie Trójki. Rocznicy towarzyszył piąty festiwal Minimax.pl, który odbył się 19 i 20 września w klubie muzycznym „Bogart” w Gomunicach.

Benefis na 50-lecie jego pracy w radiu (przypadające na marzec 2012) odbył się 20 marca 2013 w Fabryce Trzciny i został zorganizowany w całości przez słuchaczy audycji i sympatyków. 22 maja 2013 Trójka zorganizowała odrębny benefis. Z końcem grudnia 2013 Piotr Kaczkowski przestał być już etatowym pracownikiem Polskiego Radia ponieważ nabył uprawnienia emerytalne^[5]. Od początku 2014 programy swoje prowadził już jako współpracownik^[6].

Oprócz audycji stałych, Piotr Kaczkowski organizował wiele koncertów radiowych. Od wielu lat Kaczkowskiego fascynuje twórczość Tori Amos. 16 grudnia 2001 i 9 marca 2005 Amos dała w studiu Programu III specjalne koncerty dla widowni złożonej z wybranych słuchaczy jego audycji. Był członkiem Akademii Muzycznej Trójki^[7].

19 maja 2020, po zawieszeniu Listy Przebojów Programu Trzeciego (będącym wynikiem działań dyrekcji stacji odebranych przez wielu dziennikarzy jako cenzurę), wydał oświadczenie o odejściu z Trójki^[8][9].

Od 20 września 2020 został prowadzącym cyklicznej audycji „Oddam płytę w dobre ręce”^[10], a następnie gościnnie współprowadzącym audycji „Tajemnice przyprószonego kufra” w internetowej rozgłośni Rockserwis.fm^[11][12][13]. W styczniu 2021 dołączył też do redakcji Radia 357, gdzie prowadzi audycję „Max 357”^[14].

Jest ojcem dziennikarki muzycznej, Aleksandry Kaczkowskiej^[15].

• MiniMax (1968–2020, ponad 1600 wydań)
• Zapraszamy do Trójki, wydanie muzyczne (tzw. Sobotnia popołudniowa audycja „Zapraszamy do Trójki”) (1982–2002)
• Między snem a dniem (1981–1984?)
• Studio Rytm (1965–1972)
• Popołudnie z młodością (1966–1972)
• Radiokurier (1976–1982)
• Pół perfekcyjnej płyty (2000, jako jeden z prowadzących)^[16]
• W tonacji Trójki (1975–2001 oraz od 2010 roku)
• Trzecia godzina (2008)
• M-3 (2008)
• Oddam płytę w dobre ręce (2020–2021)
• Tajemnice przyprószonego kufra (od 2021, jako jeden z prowadzących, gościnnie)
• Max 357 (od 2021)

Wyróżniony m.in.: Międzynarodowym Złotym Mikrofonem AKG dla Osobowości Radiowej Wszech czasów (1996^[17]) oraz Złotym Mikrofonem Polskiego Radia (2003^[17]).

10 września 2008 został uhonorowany nagrodą Mateusza – Nagrodą Muzyczną Programu Trzeciego Polskiego Radia SA za popularyzację muzyki w niepowtarzalny sposób.

Postanowieniem Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 27 września 2011 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla Polskiego Radia^[18][19]. Order ten odebrał 11 listopada 2012^[20].

12 grudnia 2013 otrzymał wyróżnienie Honorową Odznaką Polskiego Radia^[21]. Odznaka przyznawana jest przez Zarząd Polskiego Radia SA^[21]. Nagradzane są osoby za szczególnie duży wkład pracy w wypełnianiu obowiązków służbowych^[21].

• Przy mikrofonie Piotr Kaczkowski, Kraków: Universitas, 1999, ISBN 83-7052-806-6.
• 42 rozmowy, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, ISBN 83-7337-709-3.
• Przy mikrofonie Piotr Kaczkowski, wznowienie, rozszerzone o wiele fotografii, reprodukcji i uaktualnione noty biograficzne artystów Prószyński i S-ka Warszawa 2005 ISBN 83-7469-030-5.
• Według The Rolling Stones, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2006, ISBN 83-7469-327-4.
• Rozmowy Trzecie, Kraków: FotoJana, 2008, ISBN 978-83-927818-0-6.

• MiniMax (15 stycznia 1998)
• Jazda Obowiązkowa (7 grudnia 1998)
• MiniMax 2 (31 maja 2000)
• Muzyka Różna i Różniasta (30 października 2000)
• minimax pl (6 grudnia 2003)
• minimax pl 2 (8 listopada 2004)
• minimax pl 3 (5 listopada 2005)
• minimax pl 4 (15 stycznia 2007)
• minimax pl Jarocin 2007 (3 września 2007)
• Trzeszcząca płyta (23 listopada 2007)
• minimax pl 5 (1 czerwca 2008)
• Trzeszcząca płyta 2 (17 listopada 2008)
• Trzeszcząca płyta 3 (19 stycznia 2009)
• Trzeszcząca płyta 4 (26 października 2009)
• Trzeszcząca płyta 5 (26 października 2009)
• Trzeszcząca płyta 6 (marzec 2010)
• Trzeszcząca płyta 7 (16 października 2010)
• Trzeszcząca płyta 8 (8 stycznia 2011)
• minimax pl 6 (14 lutego 2011)
• Trzeszcząca płyta 9 (23 września 2011)
• Trzeszcząca płyta 10 (14 listopada 2011)

• Oficjalna strona audycji Minimax
• Oficjalna strona audycji Minimax (stary adres) zarchiwizowana w Internet Archive