Paweł Szyfter

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	13 kwietnia 1893 Stęszew, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	8 kwietnia 1940 Katyń, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1917, 1918–1922, 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Powstanie wielkopolskie Wojna polsko-bolszewicka Kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Szyfter (ur. 13 kwietnia 1893 w Stęszewie, zm. 8 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski żołnierz i powstaniec, kapitan artylerii Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, członek Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 13 kwietnia 1893 w Stęszewie k. Poznania, w rodzinie Pawła (ur. 1846) i Stanisławy z Kopów (ur. 1871)^[1] (siostra podpułkownika Andrzeja Kopy^[2]). W czasie nauki w gimnazjum w Poznaniu należał do Towarzystwa Tomasza Zana. W 1914 zdał maturę i powołano go do armii niemieckiej. 1917 został zwolniony ze służby z powodu śmierci ojca. Wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. Wziął czynny udział w powstaniu wielkopolskim. Walczył na ulicach Poznania dowodząc oddziałem Straży i Bezpieczeństwa. 6 stycznia 1919 uczestniczył w zdobywaniu lotniska na Ławicy. W styczniu 1919 w sztabie wojsk powstańczych wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył z Ukraińcami na froncie lwowskim, a po zwycięskiej obronie Lwowa wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1922 w stopniu porucznika przeszedł do rezerwy. Wydzierżawił ziemię w Młynkowie k. Szamotuł. Aktywny w Powiatowym Komitecie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego na powiat Szamotuły m.in. zorganizował i umundurował na własny koszt 50 członków Przysposobienia Wojskowego, finansował imprezy sportowe i ćwiczenia wojskowe. Pełnił funkcję dyrektora Wielkopolskiego Towarzystwa Kółek Rolniczych w Poznaniu^[3]. 29 stycznia 1932 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 17. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. Posiadał przydział w rezerwie do 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu^[4][5].

Członek zarządu okręgu Ligi Morskiej i Kolonialnej, członek komisji rewizyjnej Polskiego Związku Zachodniego, Związku Powstańców Wielkopolskich i Związku Oficerów Rezerwy RP.

Po ogłoszeniu mobilizacji w sierpniu 1939 zgłasza się do służby w Poznaniu. W trakcie kampanii wrześniowej wraz z pozostałymi przy życiu oficerami dostaje się do sowieckiej niewoli. Trafił do obozu jenieckiego w Kozielsku. 8 kwietnia 1940 został zamordowany strzałem w tył głowy w Katyniu^[6].

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Paweł Szyfter był żonaty z Haliną Cynką, z którą miał troje dzieci: Krystynę, Aleksandrę i Zygmunta^[3]. W marcu 1934 mieszkali w Poznaniu przy ulicy Mickiewicza 33^[8].

• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[9]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[10]
• Złoty Krzyż Zasługi^[10]
• Srebrny Krzyż Zasługi (7 listopada 1929)^[11][3]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[10]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Biografia. katyn-pamietam.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. na stronie www.katyn-pamietam.pl [dostęp z dnia: 2015-12-03]
• Zdjęcie na stronie Muzeum Katyńskiego [dostęp z dnia: 2015-12-03]