Paweł Akimow

kapral
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1897 Moskwa
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1972 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1920, 1939–1945
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	10 Brygada Kawalerii, 1 Dywizja Pancerna
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka: bitwa pod Radzyminem, II wojna światowa kampania wrześniowa operacja Overlord operacja Market Garden wyzwolenie Bredy
Odznaczenia

Paweł Mironowicz Akimow (ros. Павел Миронович Акимов, Pawieł Mironowicz Akimow; ur. 15 grudnia^?/27 grudnia 1897 w Moskwie, zm. 14 grudnia 1972 w Warszawie) – polsko–rosyjski wojskowy, żołnierz Armii Czerwonej i Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari oraz piłkarz występujący na pozycji bramkarza, pierwszy obcokrajowiec w historii polskiej ekstraklasy.

Urodził się 27 grudnia 1897 w Moskwie, gdzie wychowywał się i ukończył gimnazjum humanistyczne^[1][2].

W 1920 roku został powołany do Armii Czerwonej, gdzie służył w randze szeregowca^[2][3]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został wzięty do niewoli pod Radzyminem przez żołnierzy Wojska Polskiego i osadzony w obozie jenieckim pod Toruniem^[1][2]. Po zakończeniu wojny zdecydował się pozostać w Polsce i ubiegać się o polskie obywatelstwo^[1][2].

W latach 20. i 30. XX wieku mieszkał i pracował w Warszawie, gdzie grał w piłkę nożną w Legii Warszawa na pozycji bramkarza^[1][3]. W 1937 roku poślubił Polkę i uzyskał polski paszport, o który ubiegał się od 1921 roku^[2][3].

Po wybuchu II wojny światowej trakcie kampanii wrześniowej przedostał się przez Bałkany i Włochy do Francji, gdzie został żołnierzem polskiej 10 Brygady Kawalerii pod dowództwem płk. dypl. Stanisława Maczka^[2][3]. Następnie w Wielkiej Brytanii wstąpił do 1 Dywizji Pancernej, gdzie dosłużył się stopnia kaprala^[4]. W 1944 roku był uczestnikiem walk zbrojnych we Francji, Belgii i Holandii^[2][3]. Brał udział w operacji Overlord, bitwie pod Arnhem i wyzwoleniu Bredy^[2][3][5]. Podczas jednej z bitew, trafiony odłamkiem, pomimo poważnych ran szarpanych brzucha, wyciągnął rannego kolegę spod ostrzału przeciwnika, za co otrzymał Order Virtuti Militari^[3][4].

W połowie 1948 roku powrócił do Polski, gdzie pozostawała jego żona^[1][2]. Pracował do momentu przejścia na emeryturę w klubie Skra Warszawa^[2][3]. Zmarł 14 grudnia 1972 roku w Warszawie^[6].

Paweł Akimow

Pełne imię i nazwisko	Paweł Mironowicz Akimow
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1897 Moskwa
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1972 Warszawa
Wzrost	172 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1921 Internowani Toruń 1922 Czarni Toruń 1923–1925 Legia Warszawa 1925 WTC Warszawa 1925–1936 Legia Warszawa 23 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

W latach 1921–1922, podczas pobytu w obozie jenieckim pod Toruniem i krótko po tym, grał w piłkę nożną w zespołach Internowani Toruń oraz Czarni Toruń. W 1923 roku rozpoczął występy w Legii Warszawa. Brał wówczas udział w lokalnych rozgrywkach piłkarskich oraz meczach towarzyskich^[7]. W 1925 roku z powodu trudności finansowych i organizacyjnych przeniósł się do WTC Warszawa, gdzie zaoferowano mu wyższe pobory^[1][7]. Po kilku miesiącach powrócił do Legii Warszawa, gdyż działacze klubu zagrozili mu nieprzedłużeniem wizy na pobyt w Polsce, co oznaczałoby dla niego emigrację do innego kraju, gdyż w ZSRR groziły mu represje polityczne^[7].

W 1926 roku Akimow zdobył z Legią Puchar Polskiego Towarzystwa Eugenicznego, który uznawany jest za pierwsze trofeum w historii klubu^[7][8]. Zawody rozgrywano w eksperymentalnym formacie piętnastominutowych spotkań i drużyn liczących po 6 graczy^[7][8].

15 maja 1927 zadebiutował w nowo utworzonej lidze polskiej w meczu przeciwko Warcie Poznań, zakończonym zwycięstwem 3:1^[9]. Tym samym został pierwszym zagranicznym zawodnikiem w historii Ekstraklasy^[7][9]. We wrześniu 1934 roku w meczu przeciwko Garbarnii Kraków (0:3), z powodu absencji Józefa Nawrota, decyzją trenera Gustava Wiesera wystąpił na pozycji napastnika^[10]. Ogółem w latach 1927–1936 rozegrał w polskiej ekstraklasie 23 spotkania^[2], przez znaczną część tego okresu występując w zespole rezerw^[11]. Po zakończeniu kariery zawodniczej został sędzią piłkarskim.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 10568^[12]

• AndrzejA. Gowarzewski AndrzejA., Mistrzostwa Polski. Ludzie, fakty 1918-1939, Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017, ISBN 978-83-8823-261-9 . Brak numerów stron w książce

• Paweł Akimow w bazie Legia.net
• Paweł Akimow w bazie WorldFootball.net (ang.)