Paul Matting

Paul Matting ok. 1912 r.
Data i miejsce urodzenia	2 października 1859 Kunowice, Królestwo Prus
Data i miejsce śmierci	22 września 1935 Polanica-Zdrój, Rzesza Niemiecka
Burmistrz Charlottenburga
Okres	od 1895 do 1912
Nadburmistrz Wrocławia
Okres	od 30 września 1912 do 12 listopada 1918
Poprzednik	Georg Bender
Następca	Otto Wagner

Paul Matting (ur. 2 października 1859 w Kunowicach, zm. 22 września 1935 w Polanicy-Zdroju) – nadburmistrz Wrocławia w latach 1912–1918.

Urodził się w rodzinie Hermana Mattinga, radcy ekonomicznego i dzierżawcy w Kunowicach koło Słubic (wówczas Frankfurt nad Odrą) i Augusty Krüger. Ożenił się z Australijką^[1] Bessie White. Po studiach prawniczych w Berlinie pracował w samorządzie gdańskim, był potem skarbnikiem miejskim w Szczecinie, a od 1895 II burmistrzem Charlottenburga. Wybrany nadburmistrzem Wrocławia po ustąpieniu Georga Bendera. Z racji urzędu był także członkiem pruskiej Izby Panów^[2].

Choć sam Matting nie był inicjatorem budowy Hali (a nadburmistrzem został pół roku przed jej zakończeniem), to jednak jego największym sukcesem był udział w odsłonięciu Hali Stulecia 20 maja 1913^[3]. Wygłosił wtedy patriotyczne przemówienie, w którym nazwał ją „pomnikiem wyzwolenia ojczyzny i przestrogą dla przyszłych pokoleń”. Przemówienia Mattinga wysłuchało ponad pięć tysięcy gości, którzy po raz pierwszy przekonali się o doskonałej akustyce obiektu. Inicjatorem budowy Hali był Georg Bender, długoletni nadburmistrz Wrocławia w latach 1891–1912, który przekonywał, że Wrocław musi wkroczyć do grupy miast organizujących wystawy^[4].

Zamiarem radnych było przypomnienie proklamacji króla Prus Fryderyka Wilhelma III („Do mojego ludu”) z 17 marca 1813, w której monarcha wzywał podanych, „Prusaków i Niemców”, do wspólnej wojny o wyzwolenie „spod obcych władców” i apelował o włączenie się społeczeństwa do walki przeciw Napoleonowi^[4]. Ponieważ Wilhelm II nie objął patronatem Wystawy Stulecia, niezadowolony z uczczenia proklamacji, a nie rocznicy bitwy pod Lipskiem, na inaugurację wydelegowano następcę tronu, księcia Prus Fryderyka Wilhelma.

Okres sprawowania urzędu obejmował czas I wojny światowej, kiedy w mieście funkcjonował zarząd komisaryczny. Administracja samorządowa została podporządkowana władzom wojskowym 30 lipca 1914. Najważniejszym zadaniem samorządu było wyznaczenie punktów mobilizacji oraz zabezpieczenie zapasów żywnościowych dla 390 000 osób^[5]. Matting był obecny na uroczystości oddania do użytku w maju 1916 Hindenburgbrücke (dzisiejszych Mostów Warszawskich)^[3]. Rewolucja listopadowa, będąca wynikiem nastrojów rewolucyjnych, ukształtowanych pod wpływem klęski i dużych strat wojennych, zniosła nie tylko konserwatywnego nadburmistrza Wrocławia, ale i wszystkich panujących w Niemczech. Matting, wybrany na dwunastoletnią kadencję, ustąpił 12 listopada 1918, jego obowiązki przejął burmistrz Hans Trentin^[1], a 7 stycznia 1919 nadburmistrzem wybrano polityka z Niemieckiej Partii Demokratycznej (poprzedniczki FDP) Ottona Wagnera.

Po przejściu na emeryturę Paul Matting przeprowadził się do najmłodszego śląskiego kurortu, Altheide-Bad (obecnie Polanica-Zdrój), który po zakupie w 1904 przez Georga Haasego, śląskiego króla piwa, szybko się rozwijał. Po śmierci żony ożenił się powtórnie, z pochodzącą z Wielkopolski Dorotheą Kowalczewski, siostrą rzeźbiarzy Paula Ludwiga i Karla Kowalczewskich^[3]. W Polanicy prowadzili arystokratyczny tryb życia, a Matting otworzył kancelarię notarialną^[6]. Ostatnią udokumentowaną obecnością Mattinga w życiu publicznym było jego przemówienie 16 lutego 1930 w czasie wprowadzenia na urząd pierwszego etatowego naczelnika gminy Altheide-Bad. Matting wskazał na trudności w pracy dla dobra gminy i podkreślił, że osoba kierująca gminą musi cieszyć się zaufaniem wszystkich jej obywateli^[7].

Paul Matting zmarł 22 września 1935 i został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Polanicy, który, po wojnie zdewastowany, w 2006 został odnowiony. Kamień nagrobny Mattinga z ułamanym krzyżem został ustawiony w głównej alei. Zachował się też kamień nagrobny jego żony, która w rzeczywistości zmarła w Berlinie po II wojnie światowej^[3].

Po śmierci Mattinga Wrocław uczcił jego pamięć nadając w 1937 Ulicy nr 166 nazwę Mattingstrasse^[8][9] (obecnie ul. Weigla).

Jeden z synów Paula, Alexander Matting(inne języki) (1897–1969), studiował odlewnictwo na Politechnice Wrocławskiej (Technische Hochschule Breslau), gdzie później został asystentem i w 1927 obronił pracę doktorską, a w 1935 habilitował się pracą pod tytułem Badania zginania i rozciągania się stali spawanych. Był naukowcem-metaloznawcą zajmującym się metalurgią i nowoczesnymi metodami spawania oraz jednym z twórców metody zgrzewania elektrycznego^[3]. W latach 1940–1943 był rektorem Uniwersytetu Technicznego im. Gottfrieda Wilhelma Leibniza w Hanowerze (Leibniz Universität Hannover). W czasie II wojny światowej Aleksander Matting zaangażował się w prace badawcze i produkcyjne na rzecz przemysłu zbrojeniowego, m.in. automatyczne spawanie najnowocześniejszej klasy U-Bootów typu XXI i produkcję rakiet V-2^[3][10].

• Henryk Grzybowski. Paul Matting, burmistrz sukcesu i czasu wojny. „Ziemia Kłodzka”. 2011 (nr 204), s. 10–15, czerwiec 2011. Wydawnictwo Ziemia Kłodzka. ISSN 1234-9208.  (ze zdjęciami).
• Halina Okólska, Nadburmistrzowie i inni urzędnicy Magistratu Wrocławia 1808–1933 Strona urzędu miasta Wrocławia.
• Halina Okólska, Wrocławski Samorząd na początku XX w. na: Wrocław. Miasto spotkań, portal Urzędu Miejskiego we Wrocławiu.
• Henryk Grzybowski, Paul Matting, Erfolgs- und Kriegszeit-Bürgermeister, „Altheider Weihnachtsbrief”, Ausgabe 15, Dezember 2011, S. 144–159 (niem.).