Pasqual Maragall i Mira

Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1941 Barcelona
Alkad Barcelony
Okres	od 1982 do 1997
Przynależność polityczna	Partia Socjalistów Katalonii
Poprzednik	Narcís Serra
Następca	Joan Clos
Przewodniczący Generalitat de Catalunya
Okres	od 2003 do 2006
Przynależność polityczna	Partia Socjalistów Katalonii
Poprzednik	Jordi Pujol
Następca	José Montilla
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Pasqual Maragall i Mira (ur. 13 stycznia 1941 w Barcelonie^[1]) – hiszpański i kataloński polityk, ekonomista, samorządowiec oraz nauczyciel akademicki, alkad Barcelony (1982–1997), przewodniczący Generalitat de Catalunya w latach 2003–2006.

Wnuk poety Joana Maragalla i syn polityka Jordiego Maragalla. Ukończył studia prawnicze i ekonomiczne na Uniwersytecie Barcelońskim, w 1979 na tej uczelni doktoryzował się z ekonomii. Był stypendystą Programu Fulbrighta, kształcił się w Nowym Jorku, uzyskując magisterium z ekonomii w The New School for Social Research^[1]. Pracował jako urzędnik w administracji miejskiej Barcelony. Był wykładowcą na Uniwersytecie Autonomicznym w Barcelonie oraz na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa^[1].

Na początku lat 60. współtworzył katalońską podziemną organizację robotniczą Front Obrer de Catalunya, działającą przeciwko reżimowi generała Francisca Franco. W połowie lat 70. w okresie przemian znalazł się w szeregach Convergència Socialista de Catalunya, po kolejnych przekształceniach podjął działalność w Partii Socjalistów Katalonii (współpracującej z hiszpańską PSOE). W 1979 został miejskim radnym, objął funkcję zastępcy alkada^[1]. Gdy w 1982 Narcís Serra odszedł z urzędu w związku z powołaniem w skład rządu, Pasqual Maragall został nowym burmistrzem Barcelony. Był zatwierdzany na tym stanowisku po wyborach 1983, 1987, 1991 i 1995, kończąc urzędowanie w 1997, kiedy to zrezygnował w trakcie kadencji^[1][2]. Promował Barcelonę jako miasto kandydackie do organizacji Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992, a następnie przewodniczył komitetowi organizacyjnemu igrzysk^[1].

W latach 1992–1997 kierował Radą Gmin i Regionów Europy^[3], od 1996 do 1998 stał na czele Komitetu Regionów^[4]. Po odejściu z magistratu wyjechał do Rzymu, gdzie pracował jako nauczyciel akademicki. W 1999 był kandydatem socjalistów na urząd prezydenta Katalonii, na skutek wyborów na stanowisku pozostał jednak Jordi Pujol^[1]. Uzyskał wówczas mandat regionalnego deputowanego^[5].

W 2003 ponownie ubiegał się o urząd przewodniczącego Generalitat de Catalunya. Chociaż PSC uzyskała mniej mandatów niż Konwergencja i Unia, zdołała zawrzeć porozumienie z ugrupowaniami regionalnymi (ERC i koalicją współtworzoną przez ICV)^[1]. W rezultacie Pasqual Maragall objął stanowisko prezydenta Katalonii, które zajmował do 2006^[6]. Nie ubiegał się o wybór na kolejną kadencję.

Wyróżniony nagrodą „Premi Català de l'Any” za 2007^[7]. W 2008 otrzymał honorowe obywatelstwo Sarajewa^[8].

Jego żoną była Diana Garrigosa. W działalność polityczną zaangażował się także jego brat Ernest Maragall. W 2007 ujawnił informacją o zmaganiu się z chorobą Alzheimera^[9]. W 2008 założył Fundación Pasqual Maragall, fundację wspierającą osoby z tą chorobą.