Parafia Trójcy Przenajświętszej w Rosicy
 Kościół Trójcy Przenajświętszej w Rosicy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Adres |
ul. Centralna 60, 211640 Rosica |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diecezja | |
| Dekanat | |
| Kościół | |
| Proboszcz |
ks. Czesław Kureczka MIC |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 55°55′11,0″N 27°45′33,0″E/55,919722 27,759167
| |
Parafia Trójcy Przenajświętszej w Rosicy (biał. Парафія Найсвяцейшай Тройцы ў Росіцы) – parafia rzymskokatolicka w Rosicy. Należy do dekanatu połockiego diecezji witebskiej. Jest prowadzona przez Marianów, którzy posługują także w parafiach w Oświei i Bigosowie. Kościół parafialny został ustanowiony sanktuarium Męczenników w Rosicy.
Historia
[edytuj | edytuj kod].jpg)
Pierwsze informacje o istnieniu kościoła w Rosicy pochodzą z 2 poł. XVI wieku. W 1778 r. wybudowano niewielki drewniany kościół ufundowany przez wojewodę brzeskolitewskiego Mikołaja Tadeusza Łopacińskiego[1]. Został konsekrowany w 1792 r. W historii rosickiej parafii znazącą rolę odegrali Dorota i Mikołaj Łopacińscy, ks. biskup Józef Łopaciński oraz ks. biskup żmudzki Jan Nikodem Łopaciński, zwany „biskupem przyjacielem”[1].
Przed I wojną światową większa część parafii, zamieszkana przez ok. 8 tys. wiernych, obejmowała obszar obecnej Łotwy. W 1906 r. wzniesiono z cegły nowy murowany kościół w stylu romańskim, konsekrowany 20 stycznia 1911 r. Po traktacie ryskim parafia znalazła się na terytorium rosyjskim i przestała istnieć. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku, Niemcy dali dużą autonomię Białorusi, pozwolili m.in. na odrodzenie duszpasterstwa. Zaczęto poszukiwać chętnych kapłanów do posługi w parafii Rosica. W 1942 r. zgłosili się księża Marianie: ks. Antoni Leszczewicz (został kierownikiem misji) i ks. Jerzy Kaszyra[2]. W Rosicy posługiwały także siostry Eucharystki[1].
W wyniku przeprowadzonej przez niemieckie wojsko pacyfikacji, po II wojnie światowej w miejscowości ocalał jedynie kościół. W 1950 r. proboszcz ks. Lucjan Pawlik MIC otrzymał wyrok śmierci, który zmieniono na 25 lat więzienia. Powrócił z łagrów w 1956 r., ale nie miał prawa posługiwania w kościele[3]. W świątyni znajdował się klub, stajnia, magazyn zboża oraz młyn[1]. W 1989 r. zwrócono ją wiernym[3].
W 1993 r. proboszczem oraz II radnym domu zakonnego w Drui z rezydencją w Rosicy został ks. Antoni Łoś MIC, który dokonał remontu kościoła[4]. Ponownej konsekracji dokonał w dniu 19 sierpnia 2000 r. biskup witebski Władysław Blin[1].
Męczeństwo bł. ks. Antoniego Leszczewicza i bł. ks. Jerzego Kaszyry
[edytuj | edytuj kod]
Przed Bożym Narodzeniem w 1942 r. ks. Antoni Leszczewicz otrzymał ostrzeżenie o planowanej akcji odwetowej i rady, aby księża i siostry opuściły te tereny. W ośrodku duszpasterskim Księży Marianów w Drui odbyła się narada wraz z posługującymi tam siostrami Eucharystkami. Pracowało tam wówczas 3 księży i 9 sióstr. Ustalono, że każdy ksiądz i każda siostra podejmie indywidualnie decyzję ucieczki lub pozostania. Ks. Władysław Łaszewski wraz z dwiema siostrami wyjechali przed nadejściem Niemców. Ks. Leszczewicz i ks. Kaszyca oraz siedem sióstr pozostali z wiernymi[3].
We wtorek 16 lutego 1943 r. rozpoczęła się akcja pacyfikacyjna w ramach karnej operacji Winterzauber, będąca odwetem na miejscowej ludności za pomoc radzieckim partyzantom. Niemieckie wojsko paliło domy, a ich mieszkańców gromadziło w kościele. Ludzi zdolnych do pracy wywożono do obozu koncentracyjnego w Salaspils i na roboty do Niemiec, pozostałych mordowano, a do uciekających strzelano. W kościele księża odprawiali Msze Święte, udzielali sakramentów i błogosławili ludzi, a siostry zakonne modliły się i opiekowały dziećmi. Na prośbę ks. Leszczewicza zostały one zwolnione[2][3]. Ludzi więziono w kościele bez jedzenia i picia.
W drugim dniu pacyfikacji po południu ks. Leszczewicz został wraz z grupą ludzi zawieziony do drewnianej stajni, którą polano benzyną, wrzucono do środka granaty i podpalono. Całą następną noc ks. Kaszyra spędził na modlitwie, klęcząc i leżąc krzyżem. 18 lutego 1943 r. zawieziono go pierwszymi saniami na miejsce egzekucji. Wcześniej pożegnał się z siostrami Eucharystkami i poprosił je o modlitwę. Wraz z kilkudziesięcioma osobami został zamknięty w drewnianej chacie, która została podpalona[2]. Księża zostali spaleni wraz z 1526 innymi osobami[3].
Proboszczowie
[edytuj | edytuj kod]| imię i nazwisko | daty urzędowania |
|---|---|
| ks. Lucjan Pawlik MIC | |
| ks. Antoni Łoś MIC | 1993 – 2000 |
| ks. Czesław Kureczka MIC |
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Parafia Trójcy Przenajświętszej na stronie catholic.by
- Parafia Trójcy Przenajświętszej w Rosicy na stronie internetowej diecezji witebskiej
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Film o parafii w serwisie internetowym YouTube
- Kościół w Rosicy na stronie internetowej Radzima.org
- Kościół w Rosicy na stronie internetowej Radzima.net
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Catholic.by - Росіца — парафія Святой Тройцы [online], old.catholic.by [dostęp 2021-02-27] (biał.).
- ↑ a b c Rosiccy męczennicy [online], www.lichen.pl [dostęp 2021-02-27].
- ↑ a b c d e Redakcja, Rosica – święte miejsce na Białorusi | Życie Zakonne [online] [dostęp 2021-02-27] (pol.).
- ↑ Pogrzeb śp. ks. Antoniego Łosia MIC [online], www.lichen.pl [dostęp 2021-02-27].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
