Pęd podziemny – zmodyfikowany rodzaj pędu rosnący pod ziemią. Od pędu nadziemnego różni się brakiem liści, które przekształcone są w łuski, grubością, oraz brakiem ciałek zieleni. Pędy podziemne występują głównie u wieloletnich roślin zielnych – bylin. Są organami spichrzowymi – magazynują materiały zapasowe umożliwiające roślinie przetrwanie okresów spoczynku zimowego (lub letniego u bylin w tropikach). U roślin tych na zimę obumiera pęd nadziemny, przetrwa natomiast pęd podziemny. Ze znajdujących się na nim pączków na wiosnę odnawia się część nadziemna. Pędy podziemne pełnią także drugą funkcję – biorą udział w rozmnażaniu wegetatywnym. Zasadnicze rodzaje pędów podziemnych to:

• kłącze
• bulwa pędowa
• bulwocebula
• cebula

Rośliny posiadające pędy podziemne często są geofitami.

• Stanisław Tołpa, Jan Radomski: Botanika. Podręcznik dla Techników Rolniczych. Warszawa: PWRiL, 1971. Brak numerów stron w książce
• Maria Górska: Podziemne części roślin i ich badanie. Poznań: Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 1959. Brak numerów stron w książce