Rewolucyjna Rada Fatah (znana szerzej jako Organizacja Abu Nidala) – palestyńska organizacja terrorystyczna.

Używała nazw takich jak Rewolucyjna Rada Fatah, Arabska Rada Rewolucyjna, Arabska Brygada Rewolucyjna, Czarny Lipiec, Organizacja Czarny Wrzesień i Rewolucyjna Organizacja Socjalistycznych Muzułmanów^[1].

Organizacja utworzona została w 1974 roku przez Abu Nidala i rozłamowców z al-Fatah^[2]. Grupa przeprowadziła liczne akcje terrorystyczne przeciwko Żydom, Izraelowi, Zachodowi, państwom Zatoki Perskiej oraz na zlecenie swoich mocodawców^[3][4]. Aktywiści organizacji mieli też na sumieniu członków konkurencyjnej Organizacji Wyzwolenia Palestyny i innych Palestyńczyków, których uznali za nazbyt liberalnych^[3].

W latach 1974–1980 siedziba organizacji znajdowała się w Bagdadzie, a jej poczynania były w dużym stopniu kierowane przez Irak^[1]. Została wydalona z Iraku w 1980 roku – wpływ na to miała wojna iracko-irańska, w której trakcie Irak dążył do poprawy stosunków z Zachodem oraz spór między Abu Nidalem a Irakiem dotyczący niezależności organizacji^[5]. Do 1985 roku jej siedziba znajdowała się w Syrii^[5], a od 1985 roku w Libii^[4]. W okresie rezydowania jej przywódców w Libii uchodziła za wykonawcę polityki Mu’ammara al-Kaddafiego^[6]. W 1987 roku organizacja przeszła proces wewnętrznej reorganizacji^[4]: rozpoczęła działalność w południowym Libanie, gdzie rekrutowała nowych członków spośród społeczności palestyńskich uchodźców^[4], tworzyła struktury milicyjne i włączyła się w działalność polityczno-społeczną^[4]. W 1989 roku około 150 członków organizacji, w tym wielu jej dowódców potępiło Libię i wyjechało do Sudanu^[6]. Od 1992 roku Libia usiłowała wymusić na grupie wstrzymanie się od działalności terrorystycznej^[6]. We wczesnych latach 90. stronnicy Abu Nidala bezskutecznie usiłowali przejąć kontrolę nad obozem dla palestyńskich uchodźców w Sydonie, a w 1994 roku zaangażowali się w zamach na sekretarza ambasady jordańskiej w Bejrucie. Agresywne działania Organizacji Abu Nidala w Libanie skłoniły tamtejszą armię do podjęcia działań przeciwko strukturom terrorystów^[6].

Od 1994 roku nie zorganizowała żadnych zamachów^[3]. W latach 90. nadal była uważana za potencjalnie niebezpieczną – zarabiała krocie na sieci prowadzonych przez nią przedsiębiorstw oraz z wymuszeń haraczy^[4]. W tym czasie zbliżyła się do Iranu, a jej członkowie uczestniczyli w większości kongresów opłacanych przez rząd w Teheranie^[4]. Zanikła po śmierci Abu Nidala w 2002 roku^[2]. Struktury organizacji mogą nadal istnieć w Libanie, są jednak nieaktywne^[7]. W 2008 roku władze Jordanii ogłosiły, że zatrzymały członka organizacji, który planował zamach w tym kraju^[7].

• We wrześniu 1973 roku członkowie frakcji zajęli ambasadę Arabii Saudyjskiej w Paryżu. W zamian za zwolnienie zakładników zażądali uwolnienia Abu Daouda, terrorysty palestyńskiego więzionego w Jordanii^[8].

• W grudniu 1973 roku podwładni Abu Nidala wysadzili samolot linii Pan American World Airways. W zamachu zginęły 32 osoby^[3].

• W październiku 1974 roku organizacja przeprowadziła atak bombowy na samolot linii Trans World Airlines. W zamachu zginęło 88 osób^[3].

• We wrześniu 1976 roku terroryści opanowali hotel w Damaszku. Napastnicy zostali ujęci przez syryjskie służby, a dwóch z nich zostało publicznie powieszonych^[8].

• W październiku 1976 roku grupa zaatakowała ambasady Syrii w Islamabadzie i Rzymie^[9].

• W listopadzie 1976 roku podwładni Abu Nidala zaatakowali hotel „Intercontinental“ w Ammanie^[9].

• W grudniu 1976 roku terroryści podjęli się nieudanego zamachu na Abd al-Halima Chaddama, syryjskiego ministra spraw zagranicznych oraz usiłowali zaatakować ambasadę Syrii w Islamabadzie^[9].

• W październiku 1977 roku doszło do kolejnej próby zabicia Abd al-Halima Chaddama. Zamach miał miejsce w Abu Zabi. Syryjski minister uniknął śmierci, zginął za to minister z ZEA^[9].

• W styczniu 1978 roku bojownicy zamordowali przedstawiciela OWP w Londynie^[9].

• W lutym 1978 roku zabity został przewodniczący Organizacji Jedności z Narodami Afrykańskimi, Azjatyckimi i Południowoamerykańskimi^[9].

• W czerwcu 1978 roku zabity został Ali Jassin, przedstawiciel OWP w Kuwejcie^[9].

• W sierpniu 1978 roku miejsce miał atak na biuro OWP w Islamabadzie^[9]. W tym samym miesiącu zamordowany został Izz al-Din al-Kalak, przedstawiciel OWP w Paryżu i jego asystent^[9].

• W lipcu 1979 r. zabójstwo przywódcy Saiqi Zuhaira Mohsina (sprawca nie został zidentyfikowany)^[10].

• W styczniu 1980 roku zabity został Jusuf Mubarak, dyrektor Biblioteki Palestyńskiej w Paryżu^[9].

• W lipcu 1980 roku bojownicy zaatakowali szkołę żydowską w Antwerpii oraz zabili izraelskiego przedstawiciela handlowego w Brukseli^[9].

• W maju 1981 roku terroryści zabili Heintza Nittela, prezesa Stowarzyszenia Przyjaźni Austriacko-Izraelskiej w Wiedniu^[9].

• W czerwcu 1981 roku organizacja zabiła reprezentanta OWP w Brukseli^[9].

• W sierpniu 1981 roku terroryści ostrzelali z karabinów maszynowych synagogę w Wiedniu. Zginęły dwie osoby, a 17 osób zostało rannych^[11].

• W czerwcu 1982 roku bojownicy usiłowali zabić Szloma Argowa, izraelskiego ambasadora w Wielkiej Brytanii. Zamach stał się pretekstem do rozpoczęcia izraelskiej inwazji na Liban^[11].

• W sierpniu 1982 roku terroryści ostrzelali z karabinów maszynowych restaurację żydowską „Goldberg“ w Paryżu^[11]. W tym samym miesiącu ekstremiści usiłowali zamordować konsula ZEA w Bombaju i dyplomatę Kuwejtu w Karaczi^[11].

• We wrześniu 1982 roku ekstremiści zaatakowali synagogę w Brukseli^[11]. W tym samym miesiącu z rąk zabójcy organizacji zginął w Rzymie dyplomata z Kuwejtu^[11].

• W październiku 1982 roku miał miejsce atak na synagogę w Rzymie. W zamachu z użyciem granatów ręcznych i karabinów maszynowych zginęła jedna osoba, a dziesięć zostało rannych^[11].

• W kwietniu 1983 rok terroryści zamordowali w Lizbonie umiarkowanego palestyńskiego działacza Issama Sartawi^[3][11].

• W październiku 1983 roku z rąk ekstremistów zginął ambasador Jordanii w Nowe Delhi. Dzień później zginął ambasador Jordanii w Rzymie^[11].

• W lipcu 1983 roku bojownicy zaatakowali ambasadę Jordanii w Atenach. W ataku zginął jeden z ochroniarzy^[11].

• W grudniu 1983 roku organizacja podłożyła ładunek wybuchowy w Centrum Kultury Francuskiej w Izmirze. W tym samym miesiącu z rąk terrorystów zginął ambasador Jordanii w Madrycie^[11].

• W lutym 1984 roku bojownicy zamordowali w Paryżu ambasadora ZEA^[11].

• W marcu 1984 roku terroryści zabili w Atenach brytyjskiego dyplomatę. W tym samym miesiącu umieścili ładunek wybuchowy w hotelu Intercontinental w Ammanie. Zamach zbiegł się w czasie z wizytą w Jordanii królowej Elżbiety II^[12].

• W czerwcu 1984 roku aktywiści próbowali zabić w Kairze izraelskiego dyplomatę^[12].

• W październiku 1984 roku grupa przeprowadziła nieudany zamach na dyplomatę ZEA w Rzymie^[12].

• W listopadzie 1984 roku terroryści podłożyli bombę w bejruckim biurze British Airways i przeprowadzili nieudany zamach na brytyjskiego komisarza w Bombaju^[12].

• W grudniu 1984 roku bojówkarze zabili w Ammanie dwóch działaczy OWP. W tym samym miesiącu z ich rąk zginął jordański dyplomata w Rumunii. Morderstwa odbyły się pod szyldem Czarnego Września^[12].

• W marcu 1985 roku terroryści podłożyli ładunki wybuchowe w biurach Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych w Atenach, Rzymie i Nikozji. Akcje przeprowadzono jako Czarny Wrzesień^[12].

• W kwietniu 1985 roku bojownicy wystrzelili rakietę w startujący z Aten samolot pasażerski Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych. Rakieta nie odpaliła, a jedynie przedziurawiła korpus samolotu^[12]. W tym samym miesiącu rakieta trafiła w ambasadę Jordanii w Rzymie^[12].

• W lipcu 1985 roku miał miejsce zamach bombowy na biura British Airways i Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych w Madrycie. Zginęła jedna osoba, a 29 zostało rannych^[12]. W tym samym miesiącu miał miejsce atak z użyciem granatu ręcznego na Café de Paris w Rzymie, w którym ranionych zostało 38 osób. Terroryści bezskutecznie usiłowali też wysadzić budynek ambasady Stanów Zjednoczonych w Kairze^[12].

• W listopadzie 1985 roku radykałowie porwali samolot egipskich linii lotniczych i zmusili pilotów do lądowania na Malcie. Komandosi egipscy podjęli się próby odbicia zakładników. W strzelaninie zginęło 66 pasażerów^[3][13].

• W grudniu 1985 roku bojownicy zaatakowali biura izraelskich linii lotniczych w Rzymie i Wiedniu. W zamachach zginęło 18 osób, a 120 zostało rannych^[3][13].

• We wrześniu 1986 roku komando terrorystów zaatakowało synagogę w Stambule. W zamachu śmierć odniosły 22 osoby^[13].

• W listopadzie 1987 roku ekstremiści uprowadzili do Libii jacht z ośmioma Belgami na pokładzie^[13].

• W marcu 1988 roku terrorysta ostrzelał załogę włoskich linii lotniczych Alitalia w Bombaju. W strzelaninie ciężko ranny został kapitan^[13].

• W maju 1988 roku doszło do jednoczesnych zamachów na hotel „Akropol“ i Klub Sudański w Chartumie. 8 osób zginęło, a 821 zostało rannych^[13].

• W lipcu 1988 roku terroryści zdetonowali bombę na molo w Atenach. W tym samym czasie ekstremista ostrzelał pasażerów statku wycieczkowego. Zginęło 9 osób, a 98 zostało rannych^[13].

• W styczniu 1991 roku w Tunisie terroryści zabili Salaha „Abu Ijada“ Chalafa z OWP^[13].

W przeszłości otrzymywała wsparcie szkoleniowe, schronienie, pomoc logistyczną i finansową z Iraku, Libii i Syrii^[2][5]. Zdaniem Barry'ego Rubina w szkoleniach terrorystów uczestniczył także personel armii Korei Północnej^[14].

Głosi poglądy nacjonalistyczne^[15]. Utrzymuje, że terroryzm i walka zbrojna z Izraelem są jedyną drogą osiągnięcia niepodległości Palestyny^[8].

W chwili największej popularności liczyła około 400 bojowników^[1].

Do 2017 roku figurowała na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA^[16]. Nadal znajduje się na listach grup terrorystycznych Kanady^[17], Japonii^[18], Unii Europejskiej^[19] i Wielkiej Brytanii^[20].

• Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3. Brak numerów stron w książce