Oleg Rajko
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1945 | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
172 cm | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Oleg Michajłowicz Rajko (ros. Олег Михайлович Райко, ur. 8 czerwca 1945 w Partizansku, wówczas Suczanie[1]) – radziecki lekkoatleta, średniodystansowiec.
Zdobył srebrne medale w biegu na 800 metrów i biegu na 1500 metrów na europejskich igrzyskach juniorów w 1964 w Warszawie, przegrywając jedynie na 800 metrów z Franzem-Josefem Kemperem z RFN, a na 1500 metrów z Jürgenem Haase z NRD[2].
Był członkiem radzieckiej sztafety 4 × 880 jardów, która w składzie: Aleksandr Ustiancew, Remir Mitrofanow, Rajko i Wadim Michajłow ustanowiła 22 czerwca 1966 w Londynie rekord świata czasem 7:16,0[a][3].
Zdobył srebrny medal w biegu na 1500 metrów na europejskich igrzyskach halowych w 1966 w Dortmundzie, przegrywając jedynie z Johnem Whettonem z Wielkiej Brytanii, a wyprzedzając Ulfa Högberga ze Szwecji[4]. Odpadł w eliminacjach tej konkurencji na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie[5]. Zajął 3. miejsce na tym dystansie w finale Pucharu Europy w 1967 w Kijowie[6].
Zwyciężył w sztafecie 3 × 1000 metrów na europejskich igrzyskach halowych w 1968 w Madrycie (sztafeta radziecka biegła w składzie: Michaił Żełobowski, Rajko i Anatolij Wierłan)[7]. Odpadł w półfinale biegu na 1500 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku[1].
Był mistrzem ZSRR w biegu na 1500 metrów w 1965 i 1967 oraz brązowym medalistą na tym dystansie w 1968 i 1969[8][9]. W hali był mistrzem ZSRR w tej konkurencji w 1972[10].
Był rekordzistą ZSRR w biegu na 1500 metrów z czasem 3:38,7 osiągniętym 17 czerwca 1966 w Londynie (pierwszy wynik radzieckiego zawodnika poniżej 3 minut i 40 sekund)[11]. Ustanowił również rekord ZSRR w biegu na 1000 metrów czasem 2:20,2 (w 1966). Jego rekord życiowy w biegu na 800 metrów wynosił 1:48,7 (1967)[9].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zwyciężyła sztafeta brytyjska w czasie 7:14,6, ale korzystała z pacemakerów, co zostało uznane za niedozwoloną pomoc
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Oleg Rayko [online], olympedia.org [dostęp 2021-01-13] (ang.).
- ↑ European Junior Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-29] (ang.).
- ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 148 [dostęp 2019-04-29] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Dortmund 1966 [online], European Athletics [dostęp 2021-01-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-31] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 523 [dostęp 2019-04-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Cup A Final and Super League (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-29] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Madrid 1968 [online], European Athletics [dostęp 2021-01-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-11] (ang.).
- ↑ Soviet Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-29] (ang.).
- ↑ a b B.Б. Зеличенок, B.Н. Спичков, B.Л. Штейнбах: Лёгкая Aтлетика: энциклопедия А-Я в 2-х томах. T. 2: О–Я. Moskwa: Человек, 2013, s. 211. ISBN 978-5-904885-81-6. (ros.).
- ↑ Soviet Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2019-04-29] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 46. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
