ORP Górnik
 Jednostka bliźniacza ORP Metalowiec | |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia Rzeczna, Rybińsk |
|---|---|
 Marynarka Wojenna
| |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby | |
| Los okrętu |
złomowany w 2011 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna - 455 ton |
| Długość |
56,90 m |
| Szerokość |
10,20 m |
| Zanurzenie |
2,20 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny gazowe, marszowe DM76 o mocy po 4000 KM każda oraz 2 turbiny gazowe, szczytowe PR77 o mocy po 12000 KM; napędzających 2 śruby napędowe | |
| Prędkość |
43 węzłów |
| Zasięg |
2200 mil morskich |
| Uzbrojenie | |
| 2 wyrzutnie KT-138E rakieta woda/woda P-21 lub P-22 (kod NATO: SS-N-2C), 1 uniwersalna armata 76,2 mm AK-176M, 2 działka przeciwlotnicze kalibru 30mm AK-630M, 1 wyrzutnia MTU-4US rakiet przeciwlotniczych Strzała-2M | |
| Załoga |
46 ludzi |
ORP Górnik – polski mały okręt rakietowy. Posiadał numer taktyczny 434. Był pierwszym okrętem typu Tarantul-I w Polskiej Marynarce Wojennej.
Okręt został zaprojektowany w ZSRR w CMKB "Ałmaz" i zbudowany w Rybińskiej Stoczni Rzecznej. Jest to okręt projektu 1241RE 'Mołnia', w kodzie NATO: 'Tarantul-I'. Jest to eksportowa wersja projektu, a Polska była pierwszym odbiorcą tej wersji. Przybył do Gdyni 5 grudnia 1983, a polską banderę podniesiono 28 grudnia 1983 r. Matką chrzestną była Marianna Jóźwiak – wdowa po górniku kopalni „Wieczorek”[1]. Głównym zadaniem jednostki była ochrona wybrzeża od strony morza.
Okręt został wycofany ze służby 31 maja 2005 roku, po czym w 2009 roku przekazany Agencji Mienia Wojskowego. Po nieudanych próbach sprzedaży za granicę (według nieoficjalnych informacji, do Wietnamu), w 2011 roku został złomowany[2].
Dane techniczne
[edytuj | edytuj kod]Wyposażenie radiolokacyjne
[edytuj | edytuj kod]- stacje radiolokacyjna wykrywania celów Garpun-E (NATO: "Plank Shave")
- stacje radiolokacyjna kierowania ogniem MR-123 (NATO: "Bass Tilt")
- radar nawigacyjny Peczora-1
Przebieg służby
[edytuj | edytuj kod]Przez niemal 22 lata przebył drogę 42 680 mil morskich. Wchodził m.in. do portów w Świnoujściu, Szczecinie, Bałtyjsku i Kilonii. Jednostka ta brała udział w najważniejszych ćwiczeniach Marynarki Wojennej, m.in. BARAKUDA, PIRANIA, BALTOPS, MURENA, PASSEX. W 1994 roku okręt uczestniczył w konkursie o miano „Najlepszego Okrętu Marynarki Wojennej”. [3]
Dowódcy okrętu
[edytuj | edytuj kod]Lista dowódców[3]:
- por. mar. Zbigniew Kula – od 1983 do 1986 roku;
- kpt. mar. Mirosław Danilewicz – od 1986 do 1988 roku;
- por. mar. Marek Kurzyk – od 1988 do 1993 roku;
- por. mar. Jarosław Ziemiański – od 1993 do 1995 roku;
- por. mar. Robert Kaczmarek – od 1995 do 1996 roku;
- kpt. mar. Jacek Gąsiorowski – od 1996 do 1996 roku;
- por. mar. Krzysztof Jasiński – od 1996 do 1998 roku;
- por. mar. Dariusz Szarek – od 1998 do 2004 roku;
- por. mar. Adam Sadowski – od 2004 do 2005 roku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marian Kluczyński. Smutny koniec polskich Tarantul. „Morze, Statki i Okręty”. 3-4/2019. XXIV (191), s. 10, marzec-kwiecień 2019. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- ↑ Jarosław Ciślak, Tomasz Grotnik. Złomowanie Górnika. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2011. XVI (115). s. 4. ISSN 1426-529X.
- ↑ a b Marynarka Wojenna [online], archiwum.mw.wp.mil.pl [dostęp 2022-04-02].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
