Ołeksandr Łucki ps. Andrijenko, Bohun, Bohdan, Berkut (ur. 1910 w Bednarowie, powiat stanisławowski, zm. 13 listopada 1946 w Kijowie) – dowódca Ukraińskiej Narodowej Samoobrony, oficer Ukraińskiej Powstańczej Armii.

Ukończył gimnazjum w Stanisławowie, wstąpił do Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, pracował w Proświcie. W latach 1933–1937 odbywał karę więzienia. Po odbyciu kary w latach 1937–39 był przewodniczącym OUN w Stanisławowie.

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę przedostał się przez sowiecko-niemiecką linię demarkacyjną do Krakowa, był słuchaczem Szkoły Oficerskiej im. Konowalca. W marcu 1940 z grupą Dmytro Myrona przedostał się nielegalnie z powrotem na tereny okupacji sowieckiej.

Został okręgowym przewodniczącym OUN w województwie stanisławowskim. Był uczestnikiem II Walnego Zjazdu OUN, następnie wstąpił do wojska (Batalion „Nachtigall”). Po rozformowaniu tej jednostki służył w 201. batalionie policyjnym^[1]. W 1943 zajął się organizowaniem i dowodzeniem oddziałami Ukraińskiej Narodowej Samoobrony. Po jej wcieleniu do Ukraińskiej Powstańczej Armii w grudniu 1943, został pierwszym dowódcą grupy UPA-Zachód. W maju 1944 aresztowany przez Gestapo, więziony przez miesiąc, uwolniony. Po uwolnieniu odsunięty od wszystkich funkcji w UPA, w jego sprawie prowadziła postępowanie kontrwywiadowcze Służba Bezpeki.

29 stycznia 1945 został zatrzymany wraz z żoną przez specjalny oddział NKWD udający oddział UPA, aresztowany, po ponad rocznym śledztwie skazany na śmierć, rozstrzelany.

• ЛУЦЬКИЙ Олександр Андрійович w: Енциклопедія історії України: Т. 6: Ла-Мі. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. - Київ 2009, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2 wersja elektroniczna