Nowowołyńsk
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Burmistrz |
Karpus Borys Serhijowycz | ||||
| Powierzchnia |
17 km² | ||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 (0)3344 | ||||
| Kod pocztowy |
45400 | ||||
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 50°44′N 24°10′E/50,733333 24,166667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Nowowołyńsk (ukr. Нововолинськ) – miasto położone w zachodniej części Ukrainy, w rejonie iwanickim obwodu wołyńskiego. Leży przy drodze P15. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego w Lwowsko-Wołyńskim Zagłębiu Węglowym. Zostało założone w 1951, prawa miejskie uzyskało w 1957 r.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Obecne miasto powstało na obszarze czterech wsi: Niskienicze, Drohiniczki, Budziatycze i Rusowicze należących do rejonu iwanickiego. Pierwsze pisemne wzmianki o tych wsiach jako majątku rodowym wojewody kijowskiego Adama Kisiela pochodzą z XV wieku.
W przeszłości teren obecnego miasta należał do Rusi Kijowskiej, Rusi Halicko-Wołyńskiej, potem powiatu włodzimierskiego w składzie województwa wołyńskiego I Rzeczypospolitej, następnie guberni wołyńskiej Rosji i województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej. W 1939 włączony do Ukraińskiej SRR w składzie ZSRR.
W 1912 r. rosyjski badacz M.M. Tetjajew wysunął tezę o istnieniu pokładów węgla kamiennego na Wyżynie Wołyńsko-Podolskiej. W 1938 śląski koncern przemysłowy „Wspólnota interesów górniczo-hutniczych” otworzył we Lwowie oddział geologiczny pod kierownictwem Jana Samsonowicza. Do wybuchu wojny dokończono 8 z 11 wierceń. Dokumentacja poszukiwań zachowała się w instytucie geologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1940 r., po włączeniu wschodnich terenów Polski do ZSRR, utworzono przedsiębiorstwo poszukiwawcze „Lwiwwuglerozwidka”, ale prace poszukiwawcze przerwano w 1941. Poszukiwania węgla ponowiło przedsiębiorstwo „Wołyńwuglerozwidka” w latach 1946–1947 w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego, ale bez oczekiwanych rezultatów. W październiku 1948 przeprowadzono prace poszukiwawcze w okolicach wioski Bużanka (na północ od obecnego miasta) zakończone sukcesem. W tym miejscu powstała kopalnia nr 1, która 23 czerwca 1954 zaczęła eksploatację złoża. W 2010 roku powstał nowy szyb kopalni oddalony o zaledwie 0,5 km od granicy z Polską na rzece Bug.
W marcu 1950 powstał pierwszy drewniany budynek przeznaczony dla górników. 10 kwietnia 1951 powstałemu osiedlu górniczemu nadano nazwę Nowowołyńsk. W kwietniu 1957 nadano osadzie prawa miejskie (w składzie rejonu Iwanicze), a 25 września 1958 podniesiono miasto do rangi powiatu (bezpośrednie podporządkowanie obwodowi).
W 1989 r. Nowowołyńsk liczył 55 171 mieszkańców[2].
Gospodarka
[edytuj | edytuj kod]W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, lekki, spożywczy[3].
Miasta partnerskie
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.16.
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
- ↑ Nowowołyńsk, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-08-02].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- http://www.novovolynsk-rada.gov.ua
- https://web.archive.org/web/20200805100246/http://www.newvol.com.ua/
- http://www.ngo.zafriko.pl
- http://www.muzej.zafriko.pl
- Zdjęcie satelitarne w Google maps
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
