Niobidzi – w mitologii greckiej siedmiu synów i siedem córek tebańskiej królowej Niobe, zwani tak od imienia matki.

Niobidzi pochodzili od króla Amfiona^[1] z Orchomenos^[2] i Niobe^[1]. Para ta doczekała się wedle najpopularniejszej wersji mitu siedmiu synów i siedmiu córek^[1], choć u różnych autorów podawane są różne ich liczby. Najmniej potomstwa wymienia Herodor z Heraklei, znający tylko dwóch synów i 3 córki. U Homera jest ich 12 (sześciu synów, 6 córek), a u tragików liczba ta dochodzi do dwudziestu (ta sama proporcja płci)^[2]. Wśród chłopców wymieniane są następujące postacie^[3]:

• Sipylos
• Eupinytos
• Ismenos
• Damasichton
• Alfenoros
• Agenor
• Fajdimos
• Tantal

Córkami Niobe i Amfiona były natomiast^[3]:

• Etodaja/Neajra
• Kleodoksa
• Astyoche
• Ftia
• Pelopia
• Astykrateja
• Ogygia
• Chloris

Drzewo genealogiczne Niobidów^[2][3]

Ich szczęśliwa^[3] matka była z nich bardzo dumna, wręcz pyszniła się tak licznym i urodziwym potomstwem. Doszło do tego, że zaczęła szydzić z Leto, matki dwojga dzieci: Apollona i Artemidy^[4]. Tytanida poczuła się urażona i zgłosiła to swoim potomkom, prosząc o zemstę^[3]. W zemście bliźnięta zabiły dzieci Niobe^[4], pozostawiwszy przy życiu jedynie Chloris i Amyklasa^[1]. Uczyniły to za pomocą swych strzał. Apolo raził nimi chłopców, Artemis zaś dziewczęta^[3]. Patrząc na śmierć swego rodzeństwa, jedyna ocalała dziewczynka zzieleniała ze strachu i stąd wzięło się jej imię Chloris, oznaczające po grecku Zielona^[3].

Istnieje również inna wersja mitu, w którym Niobe jest córką nie Amfiona, a Asaona, i żoną Filottosa z Asyrii. Po śmierci męża na polowaniu Assaon zapragnął posiąść swą córkę, wbrew jej woli. Assaon zaprosił więc dzieci Niobe na ucztę, podczas której dokonał podpalenia swego pałacu, sprowadzając śmierć na swoje wnuki^[3].

Po zbrodni ciała Niobidów leżały bez pogrzebu przez 10 dni. Jedenastego pogrzebali je sami bogowie. Ich nieszczęsna matka wróciła do swego ojca Tantala, do Sipylos, by w końcu stać się za sprawą bogów skałą. Z łez, którymi również po przemianie opłakiwała swych synów i córki, powstało źródło. Wersja z Assaonem kończy się podobnie lub też samobójstwem przez rzucenie się ze skały^[3]. Również Amfion nie przeżył śmierci swych dzieci. Reakcja żałoby zakończyła się śmiercią również dla stryja Niobidów, Zetosa^[5].

• Malarz Niobidów

• Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo we Wrocławiu, 2008. ISBN 978-83-04-04673-3.
• Michał Pietrzykowski: Mitologia starożytnej Grecji. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1983, seria: Mitologie świata. ISBN 83-221-0111-2.
• Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Książnica, 2006, seria: Słowniki encyklopedyczne „Książnicy”. ISBN 978-83-7132-841-1.