Nabój 7,62 × 39 mm wz. 43
| |
| Rodzaj | |
|---|---|
| Kaliber |
7,62 mm |
| Średnica | |
| pocisku |
7,85 mm |
| max. szyjki |
8,46 mm |
| max. stożka przejściowego |
9,96 mm |
| max. łuski |
11,26 mm |
| kryzy |
11,30 mm |
| Długość | |
| łuski |
38,5 mm |
| pocisku |
27 mm |
| naboju |
56 mm |
| Masa | |
| naboju |
16,2-16,5 g |
| pocisku |
6,61-12,50 g |
| materiału miotającego |
1,6-1,8 g |
| Inne | |
| Prędkość początkowa |
715 m/s (z lufy 415 mm) |
| Energia początkowa |
1991 J |
7,62 × 39 mm wz. 43 – radziecki nabój pośredni, zaprojektowany podczas II wojny światowej.
Najczęściej spotykane wersje naboju 7,62 × 39 mm wz. 43:
- PS – pocisk zwykły (masa pocisku 7,91 g)
- T-45 – pocisk smugowy (masa pocisku 7,45 g)
- BZ – przeciwpancerno-zapalający (masa pocisku 7,77 g)
- Z – zapalający (masa pocisku 6,61 g)
- US – o zmniejszonej prędkości początkowej, stosowany do strzelania razem z tłumikiem dźwięku (masa pocisku 12,50 g, masa ładunku miotającego 0,75 g)
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze prace nad nabojem pośrednim prowadzono jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Wybuch wojny zatrzymał je i dopiero kiedy w 1942 roku w ręce Rosjan dostały się egzemplarze niemieckich karabinów MKb 42 zasilanych amunicją 7,92 x 33 mm Kurz prace wznowiono. Założenia programu mówiły o opracowaniu naboju o kalibrze 7,62 mm i masie 15-17 g, którego pocisk wystrzelony z lufy o długości 500 mm miałby w odległości 1000 m energię kinetyczną około 200 J. Najlepiej wymagania te spełniał nabój opracowany przez N. M. Jelizarowa i B. W. Siemina pracujących w OKB-44. Nowy nabój miał łuskę długości 41 mm. W marcu 1944 roku wszedł on do doświadczalnej produkcji.
Po opracowaniu naboju rozpoczęto projektowanie mogących strzelać nim broni. Według planów do uzbrojenia miano przyjąć karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny i ręczny karabin maszynowy. Jako pierwszy do produkcji trafił karabin samopowtarzalny SKS. Na początku 1945 roku był on testowany przez żołnierzy I Frontu Białoruskiego. Większe problemy napotkano podczas projektowania innych rodzajów broni zasilanych nabojem pośrednim. Z kilku zaprojektowanych karabinów automatycznych największe szanse na przyjęcie do uzbrojenia miał AS-44 skonstruowany przez Aleksieja Sudajewa, ale śmierć konstruktora spowodowała przerwanie prac nad tą bronią, natomiast wytypowany do przyjęcia do uzbrojenia rkm RPD często się zacinał.
W 1946 roku rozpisano następny konkurs na karabin automatyczny, w wyniku którego do uzbrojenia postanowiono przyjąć skonstruowany przez Michaiła Kałasznikowa karabinek AK.
W 1947 roku powstała ostateczna wersja naboju pośredniego kalibru 7,62 mm. Miała ona łuskę o długości 39 mm. W 1949 roku przyjęto go do uzbrojenia Armii Radzieckiej jako nabój 7,62 × 39 mm wz. 43. W tym samym roku przyjęto do uzbrojenia zasilane nim karabiny SKS, AK oraz rkm RPD. W latach 50 XX w. amunicja wz. 43 stała się podstawową amunicją pośrednią armii państw Układu Warszawskiego. Była także używana w państwach nie należących do Układu, ale kupujących broń w ZSRR np. w Finlandii, Egipcie czy Chinach. W latach 70 amunicja ta zaczęła być wypierana przez nowy małokalibrowy nabój pośredni 5,45 × 39 mm, ale nadal jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych naboi świata.
Wymiary naboju
[edytuj | edytuj kod]
Wymiary naboju 7,62 x 39mm wz. 43. Wszystkie wymiary podane są w milimetrach.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
