Muzyka poważna – muzyka wywodząca się z tradycji klasycznych^[1].

Obejmuje całą muzykę akademicką, świecką i sakralną, tworzoną na przestrzeni tysiąca lat (XI–XXI w.) w kręgu krajów o kulturze europejskiej^[2].

Philip Tagg opracował trójkąt aksjomatyczny, na którego wierzchołkach znajdują się trzy rodzaje muzyki: muzyka poważna (art music), muzyka ludowa (folk music) i muzyka rozrywkowa (popular music).

Muzyka poważna w tym podziale ma następujące cechy wspólne z rozrywkową: jest tworzona i wykonywana głównie przez profesjonalistów i ma nieanonimowe autorstwo. Z muzyką ludową łączy ją tylko brak masowej dystrybucji. Cechy typowe wyłącznie dla muzyki poważnej to: główny sposób utrwalania i dystrybucji – notacja muzyczna (a nie przekaz ustny czy nagrania), typ społeczności, z którą jest związana – ziemiańsko-przemysłowy (a nie nomadyczno-ziemiański ani przemysłowy), sposób finansowania we współczesnym świecie – publiczny (a nie pozagospodarczy ani wolnorynkowy), rozbudowana teoria, w tym estetyka^[3].

• muzyka w starożytności
• muzyka średniowieczna
• muzyka renesansowa
• muzyka barokowa
• muzyka klasycystyczna
• muzyka romantyczna
• impresjonizm w muzyce
• muzyka współczesna

 Z tym tematem związana jest kategoria: Polscy kompozytorzy muzyki poważnej.

• J. M. Chomiński, K. Wilkowska-Chomińska Historia muzyki, t. 1-2, PWM, Kraków 1989 i 1990.
• Encyklopedia muzyczna PWM. Część biograficzna, ukazuje się od 1979 - Kraków, PWM.
• Encyklopedia muzyki, red. A. Chodkowski, Warszawa (PWN) 2006 (oraz poprzednie wydania).
• Leksykon muzyki od A do Ż. Warszawa (Muza) 1995.
• E. Fubini Historia estetyki muzycznej, Kraków, Musica lagellonica 1997.