Montreal Manic / Manic de Montréal

Przydomek	The Manic / Le Manic
Barwy	biało-niebieskie
Data założenia	1981
Data rozwiązania	1983
Liga	NASL
Państwo	Kanada
Siedziba	Montreal, Quebec, Kanada
Stadion	Stadion: Stadion Olimpijski – 66 308 Hala: Forum de Montréal
Właściciel	Molson Brewery
Prezes	Roger Samson
Stroje domowe Stroje wyjazdowe

Montreal Manic – kanadyjski klub piłkarski z Montrealu w prowincji Quebec. Drużyna występowała w lidze NASL, a jego domowym obiektem był Stadion Olimpijski, natomiast halowa drużyna swoje mecze domowe rozgrywała w hali Forum de Montréal. Zespół istniał w latach 1981–1983.

Klub został założony w 1981 roku jako kontynuator tradycji Philadelphia Fury i jest drugim po Montreal Olympique klubem piłkarskim w tym mieście. W sezonie 1981 klub zajął 2. miejsce w Dywizji Wschodniej i awansował do fazy play-off, gdzie w pierwszej rundzie wygrał rywalizację z Los Angeles Aztecs (5:3, 2:3, 2:1 pd.) i awansował do ćwierćfinału, w którym przeciwnikiem klubu był Chicago Sting, który wygrał rywalizację (3:2, 2:4, 2:4) i awansował do półfinału. Podczas pierwszego meczu tej rywalizacji, 2 września 1981 roku, padł rekord frekwencji na meczach klubu, 58 542 widzów^[1].

W sezonie 1982 klub również zajął 2. miejsce w Dywizji Wschodniej i awansował do fazy play-off, gdzie zespół odpadł już w pierwszej rundzie po porażce w rywalizacji z Fort Lauderdale Strikers (3:2 pd., 0:1 pd., 1:4), jednak sezon 1983 był najlepszym w historii, najpierw po porażce 4:5 pod dogrywce z Tampa Bay Rowdies zespół zdobył halowe wicemistrzostwo ligi NASL, a następnie zajął 4. miejsce w Dywizji Wschodniej i awansował do fazy play-off, gdzie przeciwnikiem w pierwszej rundzie był naszpikowany gwiazdami New York Cosmos, w którym to zespół z Montrealu wygrał rywalizację (2:3, 0:1 – k. 2:3), co byłą największą sensacją rozgrywek, jednak w półfinale zespół przegrał rywalizację z późniejszym triumfatorem Soccer Bowl, Tulsą Roughnecks (1:2, 1:0, 0:3) i odpadł z rozgrywek. Po zakończeniu sezonu 1983 klub został rozwiązany.

Bilans sezonów 1982 i 1983 wynosił 7 mln USD strat. Według prezesa klubu, Rogera Samsona przyczyną kłopotów finansowych były: zła jakość stadionu, zbyt wysokie ceny czynszów, zbyt niskie zyski z koncesji Montreal Expos, brak umów telewizyjnych i zbyt niska frekwencja na meczach zespołu^[2]. Natomiast historyk północnoamerykańskiej piłki nożnej, Dave Wangerin, zasugerował, że winę za rozwiązanie klubu ponosi jego właściciel, browar Molson Brewery^[3].

• 1981–1982: Eddie Firmani
• 1982: Pierre Mindru^[7][8]
• 1983: Andy Lynch

• Montreal Olympique
• Montreal Impact
• Philadelphia Fury

• Montreal Manic w bazie NASL (ang.)
• Montreal Manic w bazie FunWhileItLasted.net (ang.)