Mieczysław Stecewicz
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 czerwca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 lutego 1942 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
przed 1920 - 1939 |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa
|
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Mieczysław Stecewicz (ur. 5 czerwca 1894 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 20 lutego 1942 w Shahrisabz) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 5 czerwca 1894 w Wysokiem Mazowieckiem[1], w rodzinie Feliksa i Walerii. Był starszym bratem Mariana (1896–1919), sierżanta 31 pułku Strzelców Kaniowskich[2][3], odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Niepodległości[4]. Uczęszczał do Siedmioklasowej Prywatnej Szkoły Handlowej w Łomży. W czasie I wojny światowej Mieczysław razem z bratem walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich[5]. Po kryzysie przysięgowym zostali internowani w Łomży[6].
W latach 1924–1928 pełnił służbę w 33 pułku piechoty w Łomży[7][8]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9], w którym dowodził 3 kompanią graniczną „Kudryńce” 14 Baonu Granicznego[1]. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził III batalionem 49 Huculskiego pułku strzelców, wchodzącym w skład 11 Karpackiej Dywizji Piechoty.
Dowódca dywizji, płk dypl. Bronisław Prugar-Ketling we wniosku odznaczeniowym przekazanym Naczelnemu Wodzowi, gen. Władysławowi Sikorskiemu tak uzasadnił nadanie majorowi Mieczysławowi Stecewiczowi Krzyża VM V klasy:
„Bierze udział we wszystkich bojach pułku od 16 IX 39 r. Jako dowódca baonu wykazał dużo zalet i cnót żołnierskich na polu walki; swoją rozwagą i rozumnym kierownictwem, przyczynia się do bohaterskich wyczynów pułku. W nocy z dn. 13/14 IX podczas nocnego marszu na Przemyśl, idąc w straży przedniej dywizji, zostaje zatrzymany ogniem broni maszynowej nieprzyjaciela pod m. Łętownia. Śmiałym uderzeniem odrzuca Niemców z osi marszu, umożliwia dalsze posuwanie się oddziałom dywizji. W dn. 15 IX 39 r., kiedy oddziały 11 Karpackiej Dywizji Piechoty, po całonocnym marszu znajdują się na chwilowym odpoczynku na północ od m. Sądowa Wisznia, ubezpiecza je w bardzo trudnych warunkach, bo napierany przez Niemców od czoła i ze skrzydła, bombardowany przez silny ogień artylerii i lotnictwo, nie tylko wytrzymuje na stanowiskach, lecz sam przechodzi do działań zaczepnych. Wysyła oddziały wydzielone, które buszują na tyłach npla, śmiałymi uderzeniami zadają Niemcom poważne straty, siejąc popłoch i zamieszanie. W nocy z 15/16 IX 39 r. podczas wypadu nocnego na dwie wielkie jednostki pancerne niemieckie, między m. Sądowa Wisznia, a lasami janowskimi, swoim śmiałym i skoordynowanym uderzeniem, przyczynia się do ich całkowitego zniszczenia. Sam zostaje ranny w głowę, traci oko. Mimo otrzymania ciężkiej rany, dowodzi baonem jeszcze cały dzień i dopiero wieczorem zostaje ewakuowany do szpitala. Dzielna postawa, nieugięty charakter, duża odwaga, zjednały mu szacunek całego baonu”.
Zmarł 20 lutego 1942 roku w Shahrisabz, w Uzbekistanie. Został pochowany na miejscowym cmentarzu wojennym[10][11].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- porucznik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
- kapitan – 3 maja 1926 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 r. i 233 lokatą w korpusie oficerów piechoty
- major – ?
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11997[12]
- Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)[13]
- Krzyż Walecznych ( trzykrotnie: po raz pierwszy w 1921)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-08-28].
- ↑ Libert 1928 ↓, s. 38, tu jako Marian Steczewicz.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 829, tu także jako Marian Steczewicz, sierżant 31 pp, poległy 24 lutego 1919 roku w miejscowości Zimne.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Bracia Stecewiczowie - Serwis Historyczny Ziemi Łomżyńskiej [online], 7 listopada 2012 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 206. 376.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 49, 218.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 60, 907.
- ↑ Bartłomiej Czyżewski, Moja przygoda z genealogią: Polski cmentarz wojenny w Shahrisabz (Uzbekistan) [online], Moja przygoda z genealogią, 11 października 2019 [dostęp 2022-12-02].
- ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 130.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 509.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 79)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Feliks Libert: Zarys historii wojennej 31-go Pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918–1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Bronisław Prugar-Ketling, Aby dochować wierności. Wspomnienia z działań 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Wrzesień 1939, Wydawnictwo „Odpowiedzialność i Czyn”, Warszawa 1990, s. 167.
- Mieczysław Stecewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-11)].
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
