Michał Marusik

Michał Marusik (2018)
Data i miejsce urodzenia	26 września 1951 Skrzynki
Data i miejsce śmierci	18 grudnia 2020 Kartuzy
Poseł do PE VIII kadencji
Okres	od 1 lipca 2014 do 1 lipca 2019
Przynależność polityczna	Kongres Nowej Prawicy
Prezes Kongresu Nowej Prawicy
Okres	od 5 stycznia 2015 do 28 stycznia 2017
Przynależność polityczna	Kongres Nowej Prawicy
Poprzednik	Janusz Korwin-Mikke
Następca	Stanisław Żółtek
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Marusik (ur. 26 września 1951 w Skrzynkach, zm. 18 grudnia 2020^[1] w Kartuzach^[2][3]) – polski polityk, deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji, w latach 2015–2017 prezes Kongresu Nowej Prawicy.

Syn Jana i Alfredy^[2]. Absolwent Technikum Chemicznego w Tomaszowie Mazowieckim (1971). Po odbyciu służby wojskowej pracował od 1974 w gdańskiej rafinerii. Działał w tamtejszych środowiskach opozycyjnych. W sierpniu 1980 był jednym z organizatorów strajku w swoim zakładzie pracy^[4][5]. W latach 80. był członkiem redakcji zakładowych pism związkowych „Frakcje: Biuletyn Informacyjny”^[6] i „Pochodnia”^[7]. Po 38 latach pracy w rafinerii przeszedł w 2012 na emeryturę^[8]. Od 2001 do 2006 był też wspólnikiem i członkiem zarządu Społeczno-Ekonomicznej Oficyny Wydawniczej^[9].

Członek „Solidarności” w latach 1980–1989^[10]. Od 1992 był członkiem Unii Polityki Realnej^[5]. W 1994 został członkiem Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego^[10]. Bez powodzenia kandydował do Sejmu w 2005 z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke^[11] i w 2007 z listy LPR (w ramach porozumienia wyborczego tej partii z UPR) w okręgu gdańskim^[12] oraz do Parlamentu Europejskiego w 2009 z listy UPR w okręgu pomorskim^[13]. Ubiegał się również o mandat radnego sejmiku pomorskiego w wyborach samorządowych w 2002^[14] i 2006^[15]. W 2010 współtworzył partię Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (od 2011 działającą jako Kongres Nowej Prawicy), gdzie objął funkcję szefa rady sygnatariuszy^[16].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 jako lider listy tej partii w okręgu warszawskim zdobył 20 538 głosów, co zapewniło mu miejsce w Parlamencie Europejskim^[17]. Mandat europosła wykonywał do końca kadencji w 2019.

5 stycznia 2015 został wybrany na nowego prezesa Kongresu Nowej Prawicy^[18]. W czerwcu tego samego roku został w PE wiceprzewodniczącym nowo powołanej frakcji Europa Narodów i Wolności^[19]. 28 stycznia 2017 ustąpił z funkcji prezesa KNP^[20]. W 2019 związał się z powołaną przez działaczy Kongresu Nowej Prawicy partią PolExit^[21]. W tym samym roku nie ubiegał się o reelekcję do Europarlamentu.

W 2020 wyróżniony przez Fundację Akademia Patriotów Nagrodą im. Fryderyka Bastiata za rok 2019, przyznawaną przez Fundację Akademia Patriotów^[22].

Pochowany na cmentarzu parafialnym w Pomieczynie^[23].

Był żonaty, miał syna^[24].