Mica Todorović, właśc. Mileva Todorović (ur. 16 grudnia 1900 w Sarajewie, zm. 10 października 1981 tamże) – bośniacka malarka i rysowniczka serbskiego pochodzenia.

Urodziła się 16 grudnia 1900 roku w Sarajewie^[1] w serbskiej rodzinie^[2]. W 1926 roku^[3] została absolwentką akademii sztuk pięknych w Zagrzebiu^[2], gdzie była jedyną kobietą w pracowni prof. Ljubo Babićia^[2][4]. Po studiach wyjechała do Włoch, gdzie zaczęła tworzyć pod silnym wpływem wczesnorenesansowej sztuki florenckiej^[4]. Jej portrety namalowane po powrocie do Zagrzebia cechuje wyraźny modelunek i ziemiste kolory, które ożywiała delikatnymi akcentami jasnych barw^[4]. W latach 1929–1933 stworzyła cykl krytycznych rysunków, w których zestawiła motywy biblijne ze współczesnością^[3]. W latach 30. przeniosła się z powrotem do Sarajewa, gdzie dołączyła do grona artystów sympatyzujących z Komunistyczną Partią Jugosławii^[4], takich jak Roman Petrović, Vojo Dimitrijević, Ismet Mujezinović i Daniel Ozmo^[2]. Pod koniec lat 30. skupiła się w pełni na malarstwie; najważniejszym jego elementem stał się dla niej kolor, którym operowała z dużym wyczuciem^[4].

W 1942 roku, gdy pracowała nad ilustracjami do Fausta Goethego, została zaaresztowana i wywieziona do obozu koncentracyjnego Stara Gradiška, po czym – dzięki znajomości niemieckiego – do 1943 roku pracowała w obozach pracy na terenie Austrii i Niemiec^[2]. Następnie ukrywała się w Belgradzie do końca wojny, a po nastaniu pokoju została tam pierwszą malarką, która zareagowała na odezwę państwowej komisji do spraw zbrodni wojennej^[2]. W swoich pracach dała świadectwo okrucieństwa ustaszy wyrządzonego więźniom obozów w Jasenovacu i Gradišce^[2]. W tym czasie stworzyła przejmujący cykl składający się z dziesięciu rysunków przedstawiających ciała unoszące się na Sawie^[2]. Po powrocie do Sarajewa pod koniec 1945 roku przez krótki czas malowała realistyczne obrazy, których tematem były kobiety przy pracy^[2]. W 1959 roku w jej malarstwie rozpoczął się „biały okres”^[4]. W latach 60. zaczęła tworzyć bardziej intymne prace i martwe natury^[2], przedmiotem jej prac nie były jedynie obiekty, ale i emocje, które w niej wywoływały^[4]. Pozostawiła po sobie około 300 obrazów i ponad 100 rysunków^[2][4].

Nazywana jest „pierwszą damą malarstwa Bośni i Hercegowiny”^[4]. Była jednym z dziesięciu założycielu związku artystów Bośni i Hercegowiny (ULUBiH)^[3]. W 1945 roku została jednym z pierwszych wykładowców^[3] szkoły sztuki stosowanej w Sarajewie^[1]. Została pierwszą kobietą, która dołączyła do grona członków Akademii Nauk i Sztuki Bośni i Hercegowiny^[2]. W 1978 roku została członkinią korespondentem Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk^[1]. Odznaczona Orderem Zasługi dla Ludu ze Złotą Gwiazdą oraz Orderem Pracy z Czerwoną Flagą^[1].

Zmarła 10 października 1981 roku w Sarajewie^[1].