Leonard Mieczysław Hudzicki

Leonard Hudzicki (<1934)
major obserwator pilot
Data i miejsce urodzenia	27 października 1899 Rogoźno
Data i miejsce śmierci	31 grudnia 1971 Nottingham
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Luftstreitkräfte Armia Wielkopolska Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	12 eskadra wywiadowcza 1 pułk lotniczy
Stanowiska	dowódca eskadry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonard Mieczysław Hudzicki (ur. 27 października 1899 w Rogoźnie, zm. 31 grudnia 1971 w Nottingham) – oficer lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, major obserwator pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Stanisława i Anieli z Koczorowskich^[1]. Po ukończeniu gimnazjum został 15 stycznia 1917 roku powołany do odbycia służby w armii cesarstwa niemieckiego i walczył na froncie zachodnim^[2]. Po zakończeniu służby w armii cesarskiej 27 grudnia 1918 roku wstąpił do armii wielkopolskiej i walczył w powstaniu wielkopolskim^[2][3]. 15 marca 1919 roku rozpoczął naukę w Szkole Obserwatorów na Ławicy^[4]. Po zakończeniu szkolenia 15 lipca 1919 roku otrzymał przydział do 12 eskadry wywiadowczej (ew) i w jej składzie walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej^[2][5].

Na początku sierpnia 1920 roku wszedł w skład wydzielonego oddziału 12 ew, która wykonywała loty na rzecz 14 Dywizji Piechoty^[6]. 13 sierpnia, podczas lotu bojowego w załodze z sierż. pil. Alojzym Błażyńskim, wyróżnił się odwagą podczas ataków z niskiej wysokości na jednostki Armii Czerwonej. Skutecznie zbombardował i ostrzelał wykryte oddziały nieprzyjaciela^[3]. Ich samolot został zestrzelony i lądował przymusowo w rejonie Działdowa^[7]. Obaj polscy lotnicy zostali wzięci do niewoli, ale po 10 dniach udało im się zbiec w przebraniu Żydów i powrócić do eskadry^[2][8]. Przekazali dowództwu ważne informacje na temat dyslokacji i liczebności sił przeciwnika^[9].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. 28 lutego 1921 roku został skierowany na przeszkolenie do Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Po jego ukończeniu otrzymał awans na podporucznika i kontynuował służbę w 12 eskadrze lotniczej. 12 lutego 1923 roku, z dniem 1 stycznia 1923 roku został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1920 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[10]. 18 kwietnia 1923 roku został skierowany na kurs pilotażu do Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, następnie do Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu. 17 października 1927 roku został kierownikiem składnicy w parku 1 pułku lotniczego w Warszawie, a 9 maja 1930 roku został mianowany dowódcą eskadry szkolnej pułku^[3]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[11]. Z dniem 31 lipca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[12].

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do RAF, otrzymał numer służbowy P-1259. Służył w administracji Polskich Sił Powietrznych. Wojnę zakończył w stopniu majora. Nie zdecydował się na powrót do kraju, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[13].

Zmarł 31 grudnia 1971 roku w Nottingham^[14] i został pochowany na Redhill Cemetery^[15].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4507 (19 września 1922)^[17]
• Krzyż Walecznych
• Medal Lotniczy (czterokrotnie)^[14]
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[18]
• Polowa Odznaka Obserwatora nr 46 (11 listopada 1928)^[19]

• Hudzicki Leonard Mieczysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1105 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-11].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Marian Romeyko: Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
• Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari: 1919–1920. T. 1: Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7. OCLC 749442378.
• Hubert Mordawski: Polskie lotnictwo wojskowe 1918–1920 : narodziny i walka. Poznań ; Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie Oddział Publicat, 2009. ISBN 978-83-245-8844-2. OCLC 750811729.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II: Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.