Leo Tindemans

Leo Tindemans (2009)
Pełne imię i nazwisko	Leonard Clemence Tindemans
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1922 Zwijndrecht
Data i miejsce śmierci	26 grudnia 2014 Edegem
Premier Belgii
Okres	od 25 kwietnia 1974 do 20 października 1978
Przynależność polityczna	CVP
Poprzednik	Edmond Leburton
Następca	Paul Vanden Boeynants
Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej
Okres	od 1976 do 1985
Przynależność polityczna	CVP
Następca	Piet Bukman
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonard Clemence „Leo” Tindemans (ur. 16 kwietnia 1922 w Zwijndrecht^[1], zm. 26 grudnia 2014 w Edegem^[2]) – belgijski i flamandzki polityk, w latach 1974–1978 premier Belgii, działacz Chrześcijańskiej Partii Ludowej, wieloletni minister i parlamentarzysta krajowy oraz europejski, pierwszy przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej.

Kształcił się na uczelniach w Antwerpii i Gandawie w zakresie nauk handlowych. Jako wykładowca akademicki był profesorem na Katholieke Universiteit Leuven^[3].

Działalność polityczną podjął w ramach chadecji. Pomiędzy 1961 i 1989 wybierany do federalnej Izby Reprezentantów. Od 1965 do 1973 pełnił funkcję burmistrza Edegem^[3]. Od 1968 do 1972 był ministrem do spraw wspólnot, następnie przez rok ministrem rolnictwa i klasy średniej w gabinecie Gastona Eyskensa^[1]. W latach 1973–1974 zajmował stanowisko wicepremiera oraz ministra ds. budżetu w rządzie Edmonda Leburtona^[1][3].

25 kwietnia 1974 objął urząd premiera w ramach koalicji chadeków z liberałami. 3 czerwca 1977 utworzył swój drugi gabinet, urzędując do 20 października 1978^[3]. Zrezygnował w związku z brakiem możliwości realizacji reform zapisanych w porozumieniu Egmontpact^[2]. W trakcie pełnienia funkcji premiera angażował się także w sprawy europejskie. W 1976 został przewodniczącym nowo powstałej Europejskiej Partii Ludowej, którą kierował do 1985^[3]. Od 1979 do 1982 stał także na czele Chrześcijańskiej Partii Ludowej^[4].

W 1979 z powodzeniem wystartował do Parlamentu Europejskiego I kadencji^[5], otrzymując rekordowe w historii wyborów w Belgii poparcie wynoszące blisko milion preferencyjnych głosów^[2]. Z PE odszedł w 1981, obejmując stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Wilfrieda Martensa. Funkcję tę pełnił do 1989 w kolejnych gabinetach tego premiera^[1][3]. Następnie do 1999 przez dwie kadencje ponownie zasiadał w Parlamencie Europejskim, w latach 1992–1994 kierując frakcją Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci)^[5].

Uhonorowany doktoratami honoris causa przez City University w Londynie, Heriot-Watt University w Edynburgu i Uniwersytet Georgetown w Waszyngtonie^[2]. W 1976 otrzymał Nagrodę Karola Wielkiego^[6].