Lanxi Daolong

蘭溪道隆

Mistrz chan Lanxi Daolong
Data i miejsce urodzenia	1213 prowincja Syczuan
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1278 Klasztor Kenchō w Kamakurze, Japonia
Szkoła	linji, rinzai
Nauczyciel	Wuming Huixing
Następca	Yakuō Tokken Gio Chokei Muin Emban
Zakon	Chan, Zen
Honorowy tytuł lub imię pośmiertne	Daikaku Zenji
Słynny cytat	Lanxi Daolong

Lanxi Daolong (chiń. 蘭溪道隆, pinyin Lánxī/qī Dàolóng także jako Lanqi Daolong; kor. 란계도륭 Langye Toryung; jap. Rankei Dōryu, także Dōryu Daikaku; wiet. Lan Khê Ðạo Long; ur. 1213, zm. 24 lipca 1278) – chiński mistrz chan ze szkoły linji, propagator zenu w Kamakurze.

Urodził się w Lanxi, Fujian (obecny Mianyang) w prowincji Syczuan. W 1226 r. wieku 13 lat został nowicjuszem w klasztorze Daci (chiń. 大慈寺) w Chengdu. Później rozpoczął wędrówkę po klasztorach chan, odwiedzając różnych mistrzów chan (m.in. Wuzhuna Shifana) w klasztorze Wanshou (chiń. 万寿寺) w prowincji Zhejiang oraz m.in. Chijue Daochonga i Beijiana Jujiana. Nie został jednak stałym uczniem żadnego z nich.

Udał się podróż przez takie prowincje jak Hunan, Hubei i Jiangxi. W końcu w Yangshan (w Wuxi w Jiangsu) natrafił na odpowiedniego nauczyciela i został uczniem mistrza Wuminga Huixina w klasztorze Cuiwei. Praktykował u niego gong’any.

Około 34 roku życia osiągnął oświecenie i zaproszony przez japońskich mnichów popłynął w 1246 r. do Japonii. Najpierw udał się do Hakaty na wyspie Kiusiu, a po roku – do Kioto. Jednak jeszcze w 1247 r. został zaproszony do Kamakury przez regenta, którym był siogun Hōjō Tokiyori, ówczesny wojskowy (zobacz: bakufu) władca Japonii i gorący zwolennik zen.

Tokiyori najpierw wybudował mistrzowi Jōraku-ji, a później Kenchō-ji (1253 r.) – wielki klasztor, którego został pierwszym opatem. Był także aktywnym nauczycielem w Kennin-ji w Kioto, gdzie nauczał cesarza Go-Saga (po abdykacji).

Lanxi był niezwykle poważany przez Japończyków i nawet taki fanatyczny wróg innych buddyjskich tradycji jak Nichiren mówił W Kamakurze ludzie wszelkiego autoramentu czczą go jak prawdziwego Buddę.

Nigdy nie nauczył się dobrze mówić po japońsku, ale to nie przeszkadzało mu w nauczaniu.

Jego najbardziej znanymi uczniami zostali Gio i Chōkei. Chokei został później czwartym z kolei nauczycielem w Engaku-ji.

Lanxi zmarł 24 lipca 1278 r. w klasztorze Kenchō i otrzymał pośmiertnie honorowy tytuł Daikaku Zenji.

Jego dziełem jest krótka praca o zen zwana Zuochanlun (坐禅論; chin. [Traktat] O medytacji), która natychmiast została przetłumaczona na język japoński jako Zazenron, oraz Daikaku Zenji goroku (大覺禅師語録).

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

• 48/21. Yuanwu Keqin (1063–1135)
  • 49/22. Dahui Zonggao (1080–1163)
    • 50/23. Zhuo’an Deguang (także Fozhao) (1121–1203)
      • 51/24. Wuji Liaopai (1149–1224)
      • 51/24. Mi’an Xianjie (Xijie) (1118–1186)
        • 52/25. Songyuan Chongyue (1139–1209)
          • 53/26. Wuming Huixing (1160–1237)
            • 54/27/1. Lanxi Daolong (1213–1278) Japonia. Szkoła rinzai. Opat Kenchō-ji
              • 55/28/2. Yakuō Tokken (1244–1320)
                • 56/29.3. Jakushitsu Genkō (1290–1367)
                  • 57/30/4, Miten Eishaku
              • 55/28/2. Gio (bd)
              • 55/28/2. Chōkei (bd)
              • 55/28/2. Muin Emban (1230–1307)
              • 55/28/2. Mukyū Tokusen (bd)
              • 55/28/2. Chidon Kūshō (bd)
              • 55/28/2. Tōkei Tokugo (bd)

• Red. Stephan Schuhmacher i Gert Woerner. The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Shambala. Boston, 1989 ISBN 0-87773-433-X.
• Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Macmillan Publishing Company. Nowy Jork, 1990. ISBN 0-02-908250-1.