Landelino Lavilla
.jpg)
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Landelino Lavilla Alsina |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1934 |
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 2020 |
| Przewodniczący Kongresu Deputowanych | |
| Okres |
od 1979 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister sprawiedliwości Hiszpanii | |
| Okres |
od 1976 |
| Przynależność polityczna |
Unia Demokratycznego Centrum |
| Poprzednik |
Antonio Garrigues y Díaz-Cañabate |
| Następca |
Íñigo Cavero Lataillade |
| Odznaczenia | |
| |
Landelino Lavilla Alsina (ur. 6 sierpnia 1934 w Lleidzie[1], zm. 13 kwietnia 2020[2] w Madrycie) – hiszpański polityk i prawnik, w latach 1976–1979 minister sprawiedliwości, w latach 1979–1982 przewodniczący Kongresu Deputowanych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Z wykształcenia prawnik, studiował na uniwersytetach w Saragossie i Madrycie. Pracował m.in. w Radzie Stanu, rządowym organie doradczym, a także w banku Banesto[3]. Działał w Grupo Tácito, zespole tworzonym przez intelektualistów, dziennikarzy i polityków, którzy opracowywali program demokratyzacji kraju. W 1974 objął stanowisko podsekretarza stanu w resorcie infrastruktury. W 1976 został ministrem sprawiedliwości w gabinecie Adolfa Suáreza. Pozostał na tym stanowisku również w jego drugim rządzie, powołanym w okresie transformacji ustrojowej po wolnych wyborach do konstytuanty w 1977. Urząd ten sprawował do 1979[1]. W 1977 zasiadł w Senacie z nominacji króla[4].
W 1979 z listy Unii Demokratycznego Centrum (UCD) uzyskał mandat posła do Kongresu Deputowanych I kadencji[5], stając na czele tej izby hiszpańskiego parlamentu[1]. Kierował nią m.in. w trakcie zamachu stanu zwanego 23-F[6]. W 1982 utrzymał mandat deputowanego[5] jako jeden z nielicznych przedstawicieli UCD. Stał wówczas na czele tego ugrupowania, pełniąc tę funkcję do 1983, gdy unia została rozwiązana[1]. W tym samym roku zrezygnował z miejsca w parlamencie, które wówczas objął Leopoldo Calvo-Sotelo[5].
Mianowany stałym członkiem Rady Stanu[1][7]. Uzyskał członkostwo w akademii Real Academia de Jurisprudencia y Legislación[4], a w 2006 w Królewskiej Akademii Nauk Moralnych i Politycznych[7]. Odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Orderu Karola III[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Lavilla Alsina, Landelino. mcnbiografias.com. [dostęp 2017-09-07]. (hiszp.).
- ↑ Muere Landelino Lavilla, consejero de Estado y presidente del Congreso durante el 23-F. elmundo.es, 13 kwietnia 2020. [dostęp 2020-04-13]. (hiszp.).
- ↑ a b Lavilla Alsina Landelino. Who’s Who in Spain. [dostęp 2017-09-07]. (ang.).
- ↑ a b Landelino Lavilla. fride.org. [dostęp 2017-09-07]. (ang.).
- ↑ a b c Lavilla Alsina, Landelino. congreso.es. [dostęp 2017-09-07]. (hiszp.).
- ↑ Landelino Lavilla ofreció como rehenes a los miembros de la Mesa del Congreso. elpais.com, 13 marca 1981. [dostęp 2017-09-07]. (hiszp.).
- ↑ a b Landelino Lavilla Alsina. racmyp.es. [dostęp 2017-09-07]. (hiszp.).
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
