Księstwo dźwinogrodzkie inaczej Księstwo zwenihorodzkie – księstwo ruskie z siedzibą w Dźwinogrodzie^[1] (Zwenigrodzie).

Pierwsza wzmianka o grodzie pochodzi z Powieści minionych lat z lat roku 1087, kiedy to gród był stolicą księstwa kniazia Wołodara Rościsławicza. Jednak największy rozwój księstwa przypadł na wiek XII, kiedy rządził w nim prawnuk Jarosława Mądrego – Władymirko (ojciec księcia halickiego Jarosława Ośmiomysła). Od tego czasu do 1444 Dźwinogród był stolicą udzielnego księstwa. W 1126, po śmierci księcia Rościsława, brata Władymirka, księstwo połączono z księstwem przemyskim, a w 1141 również z księstwem trembowelskim. W 1144 Wołodymyrko przeniósł stolicę księstwa do Halicza. Książę kijowski Wsewołod II podejmował dwukrotnie próby zajęcia księstwa, ale został pokonany. Około 1239–40 tereny księstwa zostały zdobyte przez Batu-chana, znajdowały się w zależności lennej od Tatarów. Stolica księstwa po najeździe już nigdy nie podniosła się z upadku. Po 1340 tereny księstwa należały do państwa polskiego.

Zamek wzniesiony przez Koriatowiczów przetrwał do połowy XVI w. nad rzeczką Dzwan, uchodzącą do Dniestru.

• Wołodar Rościsławicz (1084–1124)
• Władymirko Wołodarowicz (1124–1129)
• Iwan Berładnik (1129–1145)

do księstwa halickiego (1145–1206)

• Roman Igoriewicz (1206–1207)
• Roman Igoriewicz (1208–1210)
• Daniel Romanowicz (1210)
• Roman Igoriewicz (1210–1211)
• 1239–1340 zależność lenna od chanatu tatarskiego

• księstwo zwienigorodzkie

• „Енциклопедія українознавства”, T. 2, Lwów 2000, s. 766, ISBN 5-7707-4048-5.

• Dźwinogród nad Dniestrem, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 310 .