Konkurs Piosenki Eurowizji 1957

Informacje ogólne
Finał	3 marca 1957
Miejsce	Großer Sendesaal des hessischen Rundfunks, Frankfurt (Niemcy Zachodnie)
Nadawca	Arbeitsgemeinschaft der öffentlich-rechtlichen Rundfunkanstalten der Bundesrepublik Deutschland (ARD)
Prowadzący	Anaid Iplicjian
Informacje dodatkowe
Główny dyrygent	Willy Berking
Uczestnicy
Debiut	Austria  Dania  Wielka Brytania
Łącznie	10 reprezentacji
Mapa uczestników      Państwa uczestniczące w finale.      Państwa zdyskwalifikowane z udziału w finale.
Głosowanie
Każdy kraj wyznaczał 10-osobowe jury, które przyznawało ulubionej piosence po jednym punkcie.
Zwycięzca	Holandia
Reprezentant	Corry Brokken
Piosenka	„Net als toen”
Muzyka	Guus Jansen
Tekst	Willy van Hemert
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1956 1958 ►
Multimedia w Wikimedia Commons

2. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany w niedzielę, 3 marca 1957 we Frankfurcie nad Menem. Organizatorem konkursu był niemiecki nadawca publiczny ARD. Koncert poprowadził Anaid Iplicjian,

Finał konkursu wygrała Corry Brokken, reprezentantka Holandii z piosenką „Net als toen” autorstwa Willy'ego van Hemerta i Guusa Jansena, za którą zdobyła łącznie 31 punktów^[1].

 Osobny artykuł: Frankfurt nad Menem.

Frankfurt

Lokalizacja Frankfurtu w Niemczech.

Frankfurt nad Menem znajduje się w kraju związkowym Hesja, który leży po obu stronach rzeki Men u stóp gór Taunus^[2].

Halą, którą wybrano do zorganizowania 2. Konkursu Piosenki Eurowizji, została hala telewizji Hessischer Rundfunk we Frankfurcie. Kiedyś było to centrala nadawania telewizji Hessischer Rundfunk, dzisiaj hala muzyczna^[3].

Finał emitowany był głównie przez radio, kilku nadawców pokazało go także w telewizji^[1].

W przeciwieństwie do konkursu w 1956, każdy kraj mógł wysłać tylko jednego reprezentanta. Zasady dotyczące długości piosenek nie były sprecyzowane, dlatego w finale konkursu zaprezentowano wówczas najkrótszą („All” Patricii Bredin z Wielkiej Brytanii – 1 min. 52 sek^[1]) oraz najdłuższą („Corde della mia chitarra” Nunzio Gallo z Włoch – 5 min. 9 sek.^[1]) propozycję w historii^[1]. Po finale konkursu dodano zapis o poprawnej długości utworu, który zaznaczył, że każdy zgłoszony utwór może trwać maksymalnie 3 minuty^[4].

Udział duetów

Regulamin konkursu w 1957 zezwolił na udział w stawce konkursowej duetów, dzięki temu Danię reprezentowali Birthe Wilke i Gustav Winckler z utworem „Skibet skal sejle i nat”^[1]. Po występie para pocałowała się, a członek ekipy realizacyjnej zapomniał dać uczestnikom znać o zakończeniu występu. Tym samym para odbyła najdłuższy w historii konkursu pocałunek^[1][5].

Głosowanie

Pierwszy raz w historii konkursu komisje jurorskie z poszczególnych krajów miały możliwość oddawania swoich głosów telefonicznie. Każdy panel sędziowski składał się z dziesięciu osób, a każdy z członków oddawał głos na swój ulubiony utwór. Wprowadzono także zasadę, że żaden z jurorów nie może oddać głosu na utwór reprezentujący jego kraj^[1].

W konkursie wzięło udział 10 krajów, w tym debiutująca Wielka Brytania, Austria i Dania. W finale wystąpili także reprezentacji krajów-założycieli: Belgia, Luksemburg, Niemcy, Francja, Włochy, Holandia i Szwajcaria^[1].

W konkursie wzięło udział dwóch uczestników inauguracyjnego konkursu w 1956: Corry Brokken z Holandii i Lys Assia, zwyciężczyni konkursu dla Szwajcarii^[1][6].

L.p. Kraj Język[7] Artysta Piosenka Miejsce[1] Punkty[1] 1  Belgia niderlandzki Bobbejaan Schoepen „Straatdeuntje” 8 5 2  Luksemburg francuski Danièle Dupré „Amours mortes” 4 8 3  Wielka Brytania angielski Patricia Bredin „All” 7 6 4  Włochy włoski Nunzio Gallo „Corde della mia chitarra” 6 7 5  Austria niemiecki Bob Martin „Wohin, kleines Pony?” 10 3 6  Holandia niderlandzki Corry Brokken „Net als toen” 1 31 7  Niemcy niemiecki Margot Hielscher „Telefon, Telefon” 4 8 8  Francja francuski Paule Desjardins „La belle amour” 2 17 9  Dania duński Birthe Wilke i Gustav Winckler „Skibet skal sejle i nat” 3 10 10  Szwajcaria francuski Lys Assia „L’enfant que j’étais” 8 5

Legenda:      1. miejsce

Nadawca publiczny z każdego kraju uczestniczącego wyznaczał 10-osobową komisję jurorską, której każdy z członków przyznawał po jednym punkcie swojej ulubionej piosence.

Spis poniżej przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1957 roku wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Każdy krajowy nadawca miał również swojego komentatora całego wydarzenia, relacjonującego w ojczystym języku przebieg konkursu^[8]:

• Oficjalna strona konkursu
• Looking back to just like it was in 1957 (ang.)