Ten artykuł od 2009-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon ((Dopracować)) z tego artykułu.

Kongi (rodzaj żeński, oryginalna pisownia – congas) to rodzina bębnów afrykańskich wywodzących się z Kuby^[1]. W odróżnieniu od większości afrykańskich bębnów kong nie robi się z wydrążonych pni drzew, lecz, na podobieństwo beczek, z listew. W konstrukcji kongi możemy wyróżnić dwa główne elementy – opisany już korpus oraz naciąg, na który składa się naturalna lub syntetyczna (nasączona syntetycznymi środkami) skóra, przymocowana metalową obręczą.

Pełny zestaw kong to cztery bębny (Nino, Quinto, Conga i Tumba). Zazwyczaj grając na nich solo lub włączając do zestawu "przeszkadzajek" perkusyjnych, gra się na trzech (Quinto, Conga i Tumba). W orkiestrach lub większych składach perkusyjnych role są jasno podzielone i stosuje się jeden, najwyżej dwa bębny, dowolnego typu.

Technika gry na kongach nie jest prosta i wymaga wielu ćwiczeń. Gra się na nich dłońmi, używając czasem pałeczki podobnej do tej używanej przy grze na zestawie perkusyjnym.

Kongi są integralną częścią tradycyjnej kubańskiej kultury i muzyki. Są one używane równie często w klubach, na koncertach, jak i w trakcie seansów religijnych.

Obecnie kongi można usłyszeć w wielu gatunkach muzycznych, od jazzu poprzez rock i reggae, a także we współczesnej muzyce poważnej.