Kefar Darom

‏כְּפַר דָּרוֹם‎

kibuc
Wnętrze synagogi w Kefar Darom
Państwo	Izrael
Populacja (2004) • liczba ludności	475
Data zniszczenia	18 sierpnia 2005
Powód zniszczenia	konflikt izraelsko-palestyński, ewakuacja mieszkańców
Obecnie	Dajr al-Balah
Położenie na mapie Izraela Kefar Darom
31°24′09″N 34°21′18″E/31,402500 34,355000
Multimedia w Wikimedia Commons

Kefar Darom (hebr. ‏כְּפַר דָּרוֹם‎, dosłownie „Południowa Wioska”; ang. Kfar Darom) – nieistniejący już kibuc, który był położony w Strefie Gazy, na terenach okupowanych przez Izrael po Wojnie sześciodniowej. Jego likwidacja nastąpiła w 2005 razem ze wszystkimi pozostałymi osiedlami żydowskimi ewakuowanymi ze Strefy Gazy. Obecnie stanowi część miasta Dajr al-Balah.

Był członkiem Religijnego Ruchu Kibuców (HaKibbutz HaDati).

Kibuc został pierwotnie założony w 1930 przez Tuvie Millera, który zakupił obszar 260 ha ziemi pod uprawę cytrusów. Był on położony z dala od reszty osiedli żydowskich w Mandacie Palestyny. Podczas Arabskiej rewolty 1936 kibuc został zniszczony, a jego grunty odsprzedano do Żydowskiego Funduszu Narodowego^[1].

W 1946 Agencja Żydowska przedstawiła plan budowy jedenastu osiedli na pustyni Negew. Celem było rozszerzenie granic przyszłego państwa żydowskiego, a jednocześnie budowa osiedli spełniających pierwszą linię obrony w przypadku wrogiej napaści. W dniu 6 października nastąpiło ponowne założenie kibucu Kefar Darom. Równocześnie z nim założono kibuce Be’eri i Tekuma^[2]. Kefar Darom było położone przy ważnej strategicznie nadbrzeżnej drodze. Podczas Wojny domowej w Mandacie Palestyny (1947-1948) i Wojny o niepodległość (1948-1949) kibuc był kilkakrotnie atakowany przez Arabów. Doszło wówczas do bitwy o Kefar Darom. Wszystkie arabskie ataki zakończyły się niepowodzeniem, jednak przedłużające się oblężenie doprowadziło do ewakuacji obrońców kibucu w dniu 8 lipca 1948. Po wojnie obszar Strefy Gazy znalazł się pod okupację Egiptu.

Po Wojnie sześciodniowej w 1967 tereny Strefy Gazy znalazły się pod okupacją izraelską. Za namową premiera Goldy Meir w październiku 1970 grupa żydowskich religijnych osadników z ruchu Bene Akiwa ponownie założyła w tym miejscu osadę. Była to osada rolnicza, przy której znajdowała się niewielka baza wojskowa Sił Obronnych Izraela, strzegących jej bezpieczeństwa.

Po zawarciu w 1993 Porozumienia z Oslo Kefar Darom stało się izraelską enklawą położoną wewnątrz terytorium Autonomii Palestyńskiej. Podczas Intifady Al-Aksa doszło do licznych przypadków ostrzelania kibucu. Najbardziej znanym było ostrzelanie w dniu 20 listopada 2000 autobusu szkolnego, w którym zginęły 2 osoby, a wiele zostało rannych. Pomimo ataków kibuc nadal był rozbudowywany i liczba jego mieszkańców w 2005 wynosiła 70 rodzin (około 400 osób). W 2005 rząd Izraela postanowił przeprowadzić całkowitą ewakuację wszystkich izraelskich cywili i żołnierzy ze Strefy Gazy. Obejmowało to likwidację wszystkich osiedli żydowskich i instalacji wojskowych na tym obszarze. Mieszkańcy Kefar Darom sprzeciwiali się planowi ewakuacji i organizowali różne akcje, aby wpłynąć na zmianę decyzji rządowych. Prawie wszyscy mieszkańcy odmówili dobrowolnego opuszczenia osady i 18 sierpnia 2005 zabarykadowali się w lokalnej synagodze. Na jej dachu wywiesili transparent z napisem: „Druga Kefar Darom nie upadnie”. Do zabarykadowanych osadników dołączyli ochotnicy, którzy w liczbie około 250 osób przebywali na dachu synagogi. Podczas ewakuacji doszło do starć z policją. Podczas konfrontacji na kilku żołnierzy i policjantów wylano kwas i inne ciecze chemiczne. Policja przy pomocy dźwigu dostała się na dach synagogi i przejęła nad nim kontrolę. Ewakuacja mieszkańców kibucu odbyła się już bez przemocy. Opuszczone domy zostały wyburzone przez wojskowe buldożery^[3]. Gdy teren opuszczonego kibucu zajęli Palestyńczycy, podłożyli oni ogień pod synagogę^[4].

27 grudnia 2009 rząd zatwierdził plan budowy nowego osiedla przy moszawie Nir Akiwa. Zamieszkali w nich mieszkańcy zlikwidowanego Kefar Darom^[5].

Liczba mieszkańców Kefar Darom^[6]:

Mieszkańcy kibucu utrzymywali się głównie z produkcji rolniczej prowadzonej w szklarniach. W osiedlu znajdowała się fabryka żywności pakowanej w puszki konserwowe. W kibucu była studnia, ośrodek zdrowia, szkoła podstawowa i przedszkole.