Karol de Blois

Książę Bretanii razem z Joanną w opozycji do Jana IV i Jana V tercjarz
Okres	od 30 kwietnia 1341 do 29 września 1364
Poprzednik	Jan III Dobry
Następca	Jan V Zdobywca
Dane biograficzne
Dynastia	Châtillonowie
Data urodzenia	1319
Data i miejsce śmierci	29 września 1364 Auray
Ojciec	Gwidon I de Châtillon-Blois
Matka	Małgorzata de Valois
Żona	Joanna de Penthievre
Dzieci	Maria Jan I de Penthievre Gwidon Henryk Małgorzata

Karol de Blois (ur. 1319, zm. 29 września 1364 pod Auray) − książę Bretanii w prawach swojej żony Joanny, młodszy syn Gwidona I, hrabiego Blois, i Małgorzaty, córki Karola I, hrabiego de Valois. Siostrzeniec króla Francji Filipa VI. Tercjarz franciszkański, błogosławiony Kościoła katolickiego^[1][2].

4 czerwca 1337 r. w Paryżu poślubił Joannę, hrabinę de Penthievre (1319 - 10 września 1384), córkę Gwidona de Penthievre, i Joanny, córki Henryka IV, pana d'Avaugour. Karol i Joanna mieli razem trzech synów i dwie córki:

• Maria (1343 - 12 lipca 1404), pani de Guise, żona Ludwika I, księcia Andegawenii
• Jan I (5 lutego 1345 - 16 stycznia 1404), hrabia de Penthievre
• Gwidon
• Henryk (zm. ok. 1400)
• Małgorzata, żona Karola de la Cerda

Karol był człowiekiem dewocyjnie pobożnym. Często umartwiał swoje ciało, nawet włożył sobie do butów kamienie. Co wieczór spowiadał się, gdyż nie chciał spać w grzechu.

Poza tym Karol był zapalonym rycerzem. Małżeństwo z Joanną dało mu prawa do księstwa Bretanii (ojciec Joanny był młodszym bratem Jana III). Po bezpotomnej śmierci tamtejszego księcia Jana III w 1341 r. Karol i Joanna wystąpili z pretensjami do księstwa. Poparł ich wuj Karola, Filip VI Francuski. Był to początkowy okres wojny stuletniej, więc swojego kandydata mieli również Anglicy. Był nim młodszy brat Jana III i Gwidona, Jan de Montfort.

Wojna o sukcesję bretońską rozpoczęła się od sukcesów Montforta, teraz już księcia Jana IV. W ciągu kilku miesięcy opanował on prawie całą Bretanię. Wtedy do kontrakcji przystąpił Karol zajmując większość księstwa. W 1342 r. pokonał Jana pod Champtoceaux. Jego konkurent do władzy dostał się wkrótce do niewoli. W 1343 r. został z niej wypuszczony i kontynuował wojnę z Karolem. W 1344 r. Karol obległ miasto Quimper. Pobożność Karola nie przeszkodziła mu dokonać masakry ok. 2000 mieszkańców Quimper po zdobyciu miasta. W 1345 r. Jan uciekł do Anglii. Powrócił kilka miesięcy później i obległ Quimper. Karol przerwał jednak oblężenie i zmusił Jana od odwrotu. Jan IV zmarł 16 września 1345 r.

Jego pretensje odziedziczył jego 4-letni synek, Jan V, w imieniu którego wojnę prowadziła jego matka, Joanna Flandryjska. Kolejne lata to okres drobnych bitew i potyczek, które nie przynosiły trwałego sukcesu żadnej ze stron. W 1347 r. w bitwie pod La Roche-Derrien Karol dostał się do angielskiej niewoli, skąd został wykupiony w 1356 r. za sumę pół miliona ecú. Był więziony w Tower of London. Wolność odzyskał 10 sierpnia 1356 r. Po odzyskaniu wolności kontynuował on wojnę z Janem V.

Do decydującej bitwy doszło 29 września 1364 r. pod Auray. Wspierani przez Anglików stronnicy Jana V odnieśli zwycięstwo. Karol został zabity przez angielskiego żołnierza wbrew przedbitewnym rozkazom, które nakazywały brać wodzów przeciwnika żywcem.

W XIV w. podejmowano próby kanonizacji księcia, czemu sprzeciwił się nowy władca Bretanii Jan V. Ostatecznie Karol de Blois został w 1904 ogłoszony błogosławionym przez papieża Piusa X.