Karol Siciński

Tablica upamiętniająca Karola Sicińskiego. Znajduje się w podcieniach budynku przy północno-zachodniej pierzei Rynku w Kazimierzu Dolnym
Data i miejsce urodzenia	5 października 1884 Pabianice
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 1965 Warszawa
Praca
Styl	modernizm
Budynki	Schronisko PTTK „Murowaniec”
Odznaczenia

Karol Siciński (ur. 5 października 1884 w Pabianicach, zm. 7 sierpnia 1965 w Warszawie) – polski architekt, malarz, twórca projektów odbudowy po I wojnie światowej Kazimierza Dolnego i Kalisza (niezrealizowany).

Urodził się w rodzinie Wincentego, stolarza artystycznego, i Józefy Wlazłowicz. Ukończył w gimnazjum przy Starym Rynku w Pabianicach^[1]. Po maturze w 1905 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, gdzie studiował budownictwo i rzeźbę u prof. Jana Reszki. W 1908 podjął naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Dębickiego^[2].

W 1913 ożenił się z Jadwigą z Feltynowskich (1893–1966)^[3] i zamieszkał w Warszawie. Został zatrudniony w pracowni architektów Zdzisława Kalinowskiego i Czesława Krzywickiego. W 1916 na zlecenie Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości rozpoczął inwentaryzację Kazimierza Dolnego. Projekt schroniska „Murowaniec” na Hali Gąsienicowej wykonany przez niego w 1919 stanowił początek wielu kolejnych projektów architektonicznych. W wąwozie Małachowskiego zaprojektował willę z białego kamienia i drewna dla Marii Kuncewiczowej. Bliżej rynku szkołę i dom artystów. W latach 1919–1920 pracował w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w departamencie budownictwa szkolnego. Pracował także jako profesor architektury wnętrz w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych^[2].

W okresie międzywojennym jak i powojennym był odpowiedzialny za odbudowę Kazimierza Dolnego, w którym zrealizował wiele projektów. Odbudował bożnicę, w której następnie powstało kino. W jednym z odbudowanych spichlerzy powstało schronisko młodzieżowe. Dzięki niemu Kazimierz Dolny stanowi dzisiaj zespół urbanistyczno-krajobrazowy, w którym został zachowany historyczny układ ośrodka handlu położonego na szlaku wiślanym^[4].

Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. W wieku 18 lat zmarł jego syn Andrzej (1922–1940)^[3]. Po upadku powstania warszawskiego został ewakuowany do Pruszkowa, następnie przyjechał do Pabianic^[2].

Po wojnie został delegatem Ministerstwa Kultury i Sztuki ds. Odbudowy Kazimierza. W latach 1947–1958 kierował Państwową Pracownią Konserwatorską w Kazimierzu Dolnym^[5].

W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za odbudowę i twórczą rekonstrukcję architektury Kazimierza n. Wisłą^[6].

Zmarł w Warszawie, pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym św. Jana w Kazimierzu Dolnym^[7][8].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)^[2]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[9]

W 2005 przyznano mu pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Kazimierza Dolnego.

• Grażyna Jonkajtys-Luba, Siciński Karol, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 36, 1995, Warszawa-Kraków Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, s. 464–466.
• Mieczysław Kurzątkowski, Siciński Karol, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 1, Poznań, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2000, ISBN 83-900862-7-1.
• Jadwiga Teodorowicz-Czerepińska, Twórczość architektoniczna Karola Sicińskiego, s. 22–25, czasopismo Architektura, nr pierwszy (417) – styczeń – luty – 1984, PL ISSN 0003-8814.

• O Karolu Sicińskim na jednym z portali Kazimierskich. kazimierz-dolny.net.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].