Kaligrafia japońska (jap. 書道 shodō; dosł. „droga pisma”) – ogólna nazwa kaligrafii, obejmująca kilka stylów pisma w języku japońskim, wywodząca się z kaligrafii chińskiej.

Z racji tego, że pismo japońskie pochodzi od pisma chińskiego, w IV wieku n.e. najsłynniejszym kaligrafem w Japonii był Chińczyk Wang Xizhi. Jednak po powstaniu hiragany i katakany Japończycy wytworzyli swój własny styl.

Przybory do pisania to:

• pędzel (jap. 筆 fude);
• tusz (jap. 墨 sumi);
• kamień do rozcierania tuszu (jap. 硯 suzuri);
• naczynie z wodą do rozpuszczania tuszu (jap. 水入れ mizu-ire);
• papier (jap. 和紙 washi);
• podkładka pod papier z miękkiego materiału (jap. 下敷き shitajiki);
• podłużny, wąski ciężarek dociskający papier (jap. 文鎮 bunchin).

Podstawowe style to: pismo pieczęciowe (jap. 篆書 tensho; chiń. zhuànshū), pismo kancelaryjne (jap. 隸書 reisho; chiń. lìshū), pismo wzorcowe (jap. 楷書 kaisho; chiń. kǎishū), pismo bieżące (jap. 行書 gyōsho; chiń. xíngshū); i pismo trawiaste (jap. 草書 sōsho; chiń. cǎoshū).

Tusz do kaligrafii

Pędzel

Kamień do rozcierania tuszu

• kaligrafia
• kanji
• pismo japońskie
• Jōyō kanji-hyō
• Cztery skarby gabinetu
• kaligrafia chińska
• bokuseki