Jeżów położony 4 km na południowy zachód od Waśniowa; ok. 11,5 km na wschód od klasztoru świętokrzyskiego^[1].

Obecne brzmienie nazwy wsi Jeżów, ukształtowało się w XVIII i XIX wieku.

Podległość administracyjna, świecka i kościelna

W roku 1351 jest to ziemia sandomierska^[2], 1462 powiat opatowski^[3], 1508n. powiat sandomierski^[4], 1827 powiat opatowski, 1470-80 parafia Waśniów jak podaje:(Długosz L.B II 472).

Granice i topografia w średniowieczu

W roku 1145-7 graniczy z Waśniowem^[5]. 1387, 1391, 1462 graniczy z → Wierzbątowicami, Kowalkowicami, Mirogonowicami, Nagorzycami, Wilkocinem i Zwolą (Długosz L.B III 232, 237); 1479 rozgraniczenia J. i Wierzbątowic od Sarniej Zwoli należącej do dziedzica Andrzeja^[6];
1780 klucz Wierzbątowice^[1].

Własność szlachecka, następnie kolejno klasztoru w Trzemesznie i w Wąchocku, od 1462 roku klasztoru świętokrzyskiego i szlachecka, po 1662 roku a przed 1780 rokiem tylko klasztoru świętokrzyskiego^[1].

Około roku 1145 komes Mikora nadaje klasztorowi kanoników regularnych w Trzemesznie wieś Jeżów^[7];

W roku 1147 papież Eugeniusz III zatwierdza w posiadaniu tego klasztoru targ w Waśniowie z przyległą wsią Jeżów,

1351 – Kazimierz Wielki przenosi na prawo średzkie Jeżów i Waśniów, wsie klasztoru w Trzemesznie^[2],

1352 – sąd ziemski sandomierski przysądza Mirosławowi i Falisławowi dziedzicom Jerzowa części Jeżowa zwane Poniatowska i Wgroda przeciw Machnie żonie Strzeżka z synami Klemensem, Przecławem i Stanisławem oraz Gosławowi z Jeżowa^[8][9],

1378 – Stanisław z Dmosic ręczy Jakubowi rządcy Waśniowa za swoją synowicę Przechnę, która sprzedała część Jeżowa do klasztoru w Trzemesznie^[10]

1378 – Stanisław z Dmosic z synowcami Piotrem, Leonardem, Marcinem oraz synowicami Przechną i Bronką, dziedzice Dmosic, sprzedają za 80 grzywien klasztorowi w Trzemesznie całą swoją część w Jeżowie. (ib. 902);

1378 – Stanisław z Dmosic ręczy Jakubowi rządcy Waśniowa i konwentowi trzemeszeńskiemu za swoich synowców i synowiec, którzy sprzedali im za 80 grzywien część Jeżowa (ib. 903);

1379 – Wojsław z żoną Jachną wprowadzeni zostali wyrokiem sądu ziemskiego sandomierskiego w posiadanie części Jeżowa wartości 50 grzywien (ib. I 349);

1380 – Dominik z Worowa sprzedaje za 12 grzywien Jakubowi prepozytowi klasztoru w Trzemesznie część Jeżowa^[11][12];

1380 – Otto z Broniewic sprzedaje za 30 grzywien część Jeżowa Jakubowi prepozytowi klasztoru w Trzemesznie^[13];

1386 – bracia Krzysztof i Wojsław sprzedają temuż prepozytowi za 100 grzywien części Jeżowa^[14];

1387 – bracia Mikołaj i Grzegorz oraz Falisław i Klara, żona Marcisza, dziedzice Jeżowa, sprzedają Jakubowi prepozytopwi klasztoru w Trzemesznie ¹/₂ dziedzictwa „Gymanska” (patrz Wierzbątowice) w Jeżowie^[15];

1387 – Serszko dziedzic Jeżowa, syn Falisława, sprzedaje temuż za 100 grzywien swoje części ojczyste i macierzyste w Jeżowie oraz ¹/₄ części Jeżowa zwane „Gzimansca” (Wierzbątowice)^[16];

1388 – Stanisław z Dmosic ręczy Jakubowi rządcy Waśniowa za swoją synowicę Rzechnę [Przechnę?], która sprzedała mu część Jeżowa^[17],

1416 – Jan i Grzegorz, synowie Grzegorza, niegdyś dziedzica Jeżowa, sprzedają Andrzejowi prepozytowi klasztoru w Trzemesznie swoją część ojczystą w Jeżowie za 40 grzywien^[18],

1432 – klasztor w Trzemesznie odstąpił Waśniów i Jeżów razem z dziesięcinami z Waśniowa, Jeżowa,Grzegorzewic, Sarniej Zwoli, Zajączkowic, Boksic, Pękosławic i Prusinowic klasztorowi Cystersów w Wąchocku w zamian za klucz posiadłości cystersów w ziemi łęczyckiej złożony z Kazimierza, Babic, Prawęcic, Sobienia, Sobieńskiej Woli, Tuszyna oraz Górek Małych i Dużych^[19][20];,

1462 – w zamian za wieś Mniszek oraz istniejącą tu prepozyturę klasztoru świętokrzyskiego otrzymał od opata wąchockiego wieś Jeżów z dziesięcinami^[21],

1463-1464 – zamianę tę potwierdzają kolejno król i biskup krakowski,

1467 – Rudolf biskup lewantyński i legat papieski transumuje dokument z 1462 roku dotyczący zamiany Mniszka na Jeżowa i stwierdza, że wieś Jeżów z dziesięcinami ma należeć do stołu opata świętokrzyskiego, który pod karą ekskomuniki ma z jej dochodów składać corocznie na świętego Michała (29 IX) w westiarium klasztornym 10 grzywien na potrzeby swojego konwentu^[22],

1470-80 – wieś należącą niegdyś do klasztoru Cysterskiego w Wąchocku opat Mikołaj Rzyga zamienił z Michałem opatem świętokrzyskim na Mniszek. I tak należy do klasztoru świętokrzyskiego 8 łanów kmiecych, 2 stawy oraz 1 nowy łan rycerski Jana Nagórskiego (Nie wiadomo, czy ten łan rycerski, istniejący w okrojonej postaci jeszcze w 1578 r, był pozostałością wcześniejszej własnością rycerską niewykupionej przez klasztor w Trzemesznie, czy też pochodzi już z nadania klasztoru. W Nagórzycach. graniczących z Jeżowem, dziedziczył w 1419 r. Pietrasz herbu Nieczuja^[23]. Kmiecie płacą po 0,5 grzywny czynszu i 4 groszy poradlnego, dają po 30 jaj, 2 koguty, pracują po 1 dniu tyg. własnym wozem lub pługiem (Długosz L.B III 237, 413; II 472),

1504 – pobór z 3,5 łana^[24],

1506 – pobór z 3 łanów i od 1 zagrodnika^[25],

1508 – Jan Wolski płaci pobór ze źrebu w Mirogonowicach i Jeżowa (Zapewne dawna włość Jana Nagórskiego.)^[4],

1510, 1529 – pobór z 3 łanów,

1529 – należy do stołu opata, płaci ¹/₈ grzywny czynszu^[26],

1530 – pobór z 3 łanów, z części Nagórskiej opat płaci razem z Roztylicami^[27],

1531 – z części opata pobór z 3 łanów, z części Nagórskiej z 1 kwarty (jest to pozostałość po 1 łanie rycerskim Jana Nagórskiego wspomnianym przez Długosza, 1470- 80. Pozostałe ³/₄ łany mogły w wyniku podziałów rodzinnych zostać wcielone do okolicznych wsi, zwłaszcza do Roztylic lub Nagórzyc.)^[28],

1532 – z części opata pobór z 3 łanów, z części Jakuba Sochy z 1 kwarty (Czyli z dawnej części Nagórskiego, tzw. Nagórskiej.), pobór z karczmy ,

1538 – z części opata pobór z 3 łanów, z części Jakuba Sochy od 1 zagrodnika i 1 komornika ,

1553 – Zygmunt II August przenosi na prawo niemieckie imiennie wyliczone dobra klasztoru świętokrzyskiego, w tym Jeżów^[29];

1564-5 – własność klasztoru świętokrzyskiego ,

1569 – opat świętokrzyski daje pobór z 4 łanów, karczmy i od 1 komornika (Nie jest jasne, czy karczma i komornik należą do części klasztornej, czy rycerskiej w Jeżowie)^[30];

1571 – opat świętokrzyski daje pobór z 4 łanów i karczmy ,przed rokiem 1577 opat Tomasz Polanowski przywrócił konwentowi świętokrzyski wieś Jeżów, zabraną temuż przez poprzedniego opata ,

1577 – klasztor świętokrzyski daje pobór od 8 kmieci na 4 łanach i z karczmy^[31];

1578 – z części opata świętokrzyskiego pobór od 8 kmieci na 4 łanach, 1 zagrodnika z rolą, 2 komorników bez bydła, 1 rybaka. Z części Mikołaja Sochy pobór od 1 kmiecia na ¹/₄ łana i 1 komornika bez bydła^[32];

1629 – z części opata świętokrzyskiego pobór od 8 kmieci na 4 łanach, 1 zagrodnika z rolą i 2 komorników bez bydła, z części szlacheckiej Andrzeja Sochy pobór z 1 kwarty roli przez niego uprawianej,

1658 – Stanisław Sierakowski opat świętokrzyski, zamiast tak, jak to robili nieregularnie jego poprzednicy, wypłacać zakonnikom na sprawienie kożuchów po 10 grzywien rocznie z dochodów wsi Jeżów, postanawia odstąpić i włączyć do uposażenia konwentu dziesięcinę z ról kmiecych w Jeżowie^[33];

1662 – opat świętokrzyski daje pogłówne od 61 mieszkańców wsi, z części Sochy pogłówne od szlachcica Gabriela Minostowskiego i 3 osób czeladzi^[34],

1673 –pogłówne od szlachcica Kostro z żoną, 57 czeladzi z folwarku Wierzbątowice i mieszkańców wsi (^[35];

1674 – opat świętokrzyski daje pogłówne od 48 mieszkańców wsi^[36];

1682, 1686 – kolejne potwierdzenia układu z 1658 r. przez opata Mikołaja Goskiego i biskupa Jana Małachowskiego,

1773-4 – wieś Jeżów stanowi uposażenie Józefa Niegolewskiego, koadiutora opata świętokrzyskiego^[37];

1780 – należy do klucza wierzbątowickiego dóbr stołu opata klaustralnego. 7 kmieci (Stanisław Job, Wojciech Szastał, Maciej Giemza, Walkowa Jobowa, Paweł Job, Józef Kowalczyk, Wojciech Słosarz), 1 półrolny (Bartłomiej Kowalczyk), ¹/₂ roli opustoszałej, 1 zagrodnika (Wojciech Stania) i 1 chałupnika (Wincenty Kidoń). Kmiecie pracują po 3 lub 4 dni tygodniowo sprzężajem, odrabiają po 4 dni powaby i 12 łokci oprawy, płacą po 1/18 zł czynszu, dają po 3 kor. żyta, 2 kapłony i 30 jaj, półrolnika daje połowę wymiaru, zagrodnika pracuje 3 dni tyg. pieszo, odrabia 2 dni powaby i 6 łokci oprawy, chał. pracuje 2 dni tyg. pieszo, odrabia 2 dni powaby i 4 łokcie oprawy. 4 kmieci „czterodniowych” dostaje sprzężaj dworski. Inne powinności jak w Janowicach (sandomierskie). We wsi jest źreb (sors), tzn. 1 kmieć należący do dziedzica wsi Nagorzyce, który nie należy do gromady i nie daje powinności, oprócz podymnego (Nie wiadomo, czy jest to pozostałość części Nagórskiego.).
Subsidium charitativum wynosi 399 zł (Inwentarz Wierzbątowic z roku 1780 12-13, 18);

1780-2 – Jeżów klucz Wierzbątowice

1787 – liczy 96 mieszkańców, w tym 5 Żydów (Spis I 416; II 135); 1819 należy do stołu opata (Akta Okupacyjne Klasztoru 1819r. 3v),

1827 – ma 12 domów i 99 mieszkańców^[1],

W latach 1351, 1553, 1761, 1785 kolejni władcy potwierdzają dokument z 1351 r.^[38].

Dziesięcina należy do kolejnych właścicieli duchownych, od 1462 r. do klasztoru świętokrzyskiego

1432 do 1462 dziesięcina snopowa z Jeżowa, którą z nadania opata wąchockiego dzierży Jan Bostowski (z Bostowa), przejdzie na własność klasztoru świętokrzyski po śmierci jednej z trojga osób: Jana Bostowskiego, aktualnego opata wąchockiego lub Piotra OSB, prepozyta Mniszka, ewentualnie po dobrowolnej rezygnacji tegoż z prepozytury w Mniszku^[3],

1470-80 dzies. należała kiedyś do opactwa wąchockiego, ale drogą zamiany na Mniszek z dziesięcina ta przeszła na własność klasztoru świętokrzyskiego, któremu z całej wsi dowożą dziesięcinę snopową i konipną wartości do 10 lub 12 grz. (Długosz L.B II 472; III 237, 413),

1529 z całej wsi dziesięcina snopowa wartości do 6 grzywien należy do plebana Starej Słupi^[39],

przed 1577, 1658, 1682, 1686 a następnie XVII do XVIII wieku dziesięcina należy do stołu konwentu^[40],

1780 dziesięcina snopowa wytyczna należy do klasztoru świętokrzyskiego,

1819 do stołu konwentu należy dziesięcina snopowa z gruntów włościańskich w Jeżowa wartości 150 florenów.

1470/71 Andrzej syn Pawła z Jeżowa., wsi klasztoru świętokrzyskiego był studentem Uniwersytetu Krakowskiego^[41].

Na Uniwersytecie Krakowskim studiowało wiele osób piszących się z Jeżowa, jednakowoż bez szczegółowych badań niemożliwe jest określenie, z której z licznych miejscowości tej nazwy pochodzą poszczególni studenci^[1].