Jerzy Kopania

Data i miejsce urodzenia	4 września 1945 Kutno
Poseł I kadencji Sejmu
Okres	od 25 listopada 1991 do 31 maja 1993
Przynależność polityczna	Unia Demokratyczna
Odznaczenia

Jerzy Marian Kopania (ur. 4 września 1945 w Kutnie) – polski historyk filozofii, bioetyk, tłumacz, poseł na Sejm I kadencji, nauczyciel akademicki.

Studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. Na V roku studiów, w wyniku udziału w wydarzeniach marca 1968, został skazany na karę pozbawienia wolności i relegowany z uczelni^[1]. W 1972 ukończył studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, specjalizując się w filozofii i semiotyce. Po studiach zajął się pracą naukową, uzyskał stopień doktora, w 1989 doktora habilitowanego w oparciu o rozprawę zatytułowaną Funkcje poznawcze Descartesa teorii idei. W 2004 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Był m.in. dziekanem Wydziału Humanistycznego białostockiej filii Uniwersytetu Warszawskiego. Został kierownikiem Katedry Bioetyki i Antropologii Filozoficznej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Był też rektorem Wyższej Szkoły Administracji Publicznej w Białymstoku w latach 2007–2012 oraz kierownikiem Katedry Filozofii i Kulturoznawstwa na tej uczelni. Wchodził w skład Komitetu Nauk Filozoficznych PAN. Został też profesorem białostockiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Opublikował kilkadziesiąt prac naukowych i artykułów, przełożył także na język polski m.in. dzieła Kartezjusza.

Był posłem na Sejm I kadencji z ramienia Unii Demokratycznej (przewodniczył wojewódzkim strukturom tej partii) oraz radnym sejmiku podlaskiego z listy Unii Wolności w latach 1998–2002.

W 2008 prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

• Zarzuty i odpowiedzi późniejsze (René Descartes), 2005.
• Korespondencja z Antoine’em Arnauldem (Gottfried W. Leibniz, współautor tłum.), 1998.
• Listy do Regiusa; Uwagi o pewnym pisemku (René Descartes), 1996.
• Listy do księżniczki Elżbiety (René Descartes), 1995.
• Rozprawa fizykalna o mowie (Gerauld de Cordemoy, współautor tłum.), 1993.
• Powszechna gramatyka racjonalna (gramatyka z Port-Royal) (Antoine Arnauld, Claude Lancelot, współautor tłum.), 1991.

• Szkice kartezjańskie, 2009.
• Boski sen o stworzeniu świata: szkice filozoficzno-teologiczne, 2003.
• Bezsilne piękno rozumu: szkice filozoficzno-literackie, 2002.
• Etyczny wymiar cielesności, 2002.
• Descartes i Kant o użyteczności poznawczej języka naturalnego, 1996.
• Ludzkie oblicza Boskiej Prawdy, 1995.
• W poszukiwaniu sensu istnienia: filozofia i etyka dla kl. I szkoły ponadpodstawowej, 1992.
• Funkcje poznawcze Descartesa teorii idei, 1988.

• Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2020-05-17].
• Prof. dr hab. Jerzy Marian Kopania, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-10-05] .
• Małgorzata Ciszewska. Wydziedziczeni ze spokoju. Jerzego Kopani poszukiwania prawdy. „Przegląd Artystyczno-Literacki”. Nr 11 (105), s. 35–39, 2000.